dün akşamüstüne doğru, birden dank etti....

...yarın ve öbür gün sokağa çıkmak resmen yasak!

ve ben tam bir haftadır evin kapısından, sadece iki kat yukarıya, anneme gitmek için çıkıyorum.

sokağa çıkmam lazım, yoksa iki gün dayanamayacağım, dedim, kızıma.

tabii ki, yine mutfaktaydım, akşam yemeği hazırlığındaydım. 

elimi yıkadım hemen, üstüme bir kot bir ince kazak, çıkarken hafif bir ceket ve olmazsa olmaz maskemi kuşanıp attım kendimi sokağa.

arka sokakta pazar var, etraftaki kalabalıktan anladığıma göre cıvıl cıvıl!

hiç lazım değil şimdi insan kalabalığı.

mahallenin kısmen daha tenha sokaklarında dolaştım, birisinden girip paralelinden çıkıp, yolu uzatarak zigzaglar çizerek, kısayı uzun ederek yürüdüm.

bu sabah, etrafta sadece kuş cıvıltıları duyuluyorken balkonda oturuyordum.

eski zamanlarla karşılaştırınca inanılmaz bir şey oldu, burnuma mor salkım kokusu geldi.

acaba, dün fotoğrafını çektiğim bu salkım mıydı?

gerçi bunlar biraz daha uzakta, kokusu zor duyulur şimdi.

dün maskenin arkasından bile buram buramdı.

bu güzelliği bir alt paralel sokağımızda gördüm.
bir apartmanın girişini çepeçevre sardığı gibi, yanlara doğru da alabildiğine serilmişti.
bilemedim nedir? yaban gülü gibi, asma gülü gibi duruyor, koku alamadım.

dönüşte bir tahta perdenin ardından uzamış bir leylak ağacı gördüm, 
tahta perdenin sokağa yakın kısmındaki dalını çat kırmışlar, yolmuş götürmüşler.
dalında seyretseler ya!

göreceğimi görüp, biraz havamı değiştirince fazla abartmadan eve döndüm.
temizlenip, üst baş değişip külkedisi'nin mekanına geçtim, yarım kalan yemek pişirme işini tamamlayıp, sofrayı kurdum.
hikayesi bugüne kaldı.