Kahvaltı Masası Anıları

Bu sabah balkonda kahvaltı yaparken, yıllardır masayı aynı yere koyduğumu, masada sırtımı kapıya vererek aynı tarafa bakarak oturduğumu farkettim. 

Ardından bunca yıldır burada oluşlarımız aklıma geldi.

İlk gelişimiz, oğlum bir yaşını yeni doldurmuş, sahile giderken bebek arabasına oturuyoruz, bu sene inşaatı başlayan alanda o vakit inekler otluyor, tıngır mıngır aralarından geçiyoruz, sahilde şemsiye filan yok, bir ılgın ağacının gölgesinde oturuyoruz.

Birkaç yıl sonrasında, kızım iki yaşında, sahilde tahta şezlonglar var, üzerine hasır koyup oturuyoruz. Bizim prenses o sene katiyen denize ve kuma ayağını basmıyor. Yanlışlıkla basarsa kıyameti koparıyor, bir hafta o tahta şezlonglar üzerinde tünemiş olarak geçiyor.

Sonrasında çocuklarla yalnız geldiğim, herşeyi tek başıma üstlendiğim, kimseye sıkıntımı belli etmediğim zamanlar. O zamanlar çevrede değil market, bakkal bile yok sayılır, eve gelir eşyaları bırakır, çocuklarla kasabaya iner, market alışverişini yapar, torbaları taksiye yükler gelirdik.

Bir kaç defa annemle gelmiştik, birinde Aşk-ı Memnu dizisinin final bölümü vardı, onca zaman diziyi hiç seyretmemiştim, oturup final bölümünü izledim, bu kim bu kim diye sorup durarak.

Bir defa kardeşim ve yeğenlerle aynı dönemde gelmiştik, bir kaç defa kızkardeş gibi arkadaşlarımla, arada hiç gelmediğimiz yıllar var, çocukların sınavları, okullara girişleri, yerleşme işleri derken tarihini denk düşürmediğimiz yıllar.

Sonradan sonradan burasının varlığını yeniden hatırladık, kızımla geldik son üç senede. Onun arkadaşlarıyla buluşmalarından dönüşünü bekleyişim, son iki sene onun kullandığı arabayla gelişimiz, yarımadanın tozunu atarak gezmelerimiz...

Bu defa burayı hepsinden farklı olarak kendimle başbaşa yaşayışım, belki de düşüncelerimi temize çekmek, ruhumu feraha çıkarmak içindir. Kim bilir?

Bunca zaman içinde değişmeyen de var, 

Bu gün batımları gibi,