ŞİLE'DE HAFTASONU

Şile'yi severim.

Upuzun kumsalını, orada çıplak ayakla yürümeyi, sığ ve temiz denizini, zaman zaman coşan Karadeniz dalgalarını, Ağlayan Kaya'sını, Ceneviz Kalesi’ni, uzun mendireğini, çarşısında gezinmeyi severim.

Bazı seneler ik-üç kez gitmişimdir, sonra iki-üç sene hiç yolum düşmemiştir.
Son gidişimin üstünden üç sene geçmiş yine. Çoluk-cocuk gidip, mendireğe bağlı teknelerden birinde balık yemiştik. Sanki, kış başı veya ılık bir kış günüydü. Demek ki, üç seneden biraz fazla olmuş.

Fü. Hanım'ın Şile'de evi var, fırsat buldukça giderler. Yazın deniz için, diğer mevsimlerde bakım tamir, bahçe için.
Daha önce de birlikte oraya gitmeye niyetlenip,denk düşürememiştik.
Bu defa bir engel çıkmadı, Cumartesi sabahı Harem'de buluşup, otobüsle yola koyulduk.

Ev, Kumbaba'da. Şile'ye gelmeden hemen önce inip, sola dönen yoldan ilerledik.
Yakın zamanda doğalgaz gelmiş, yollar kazılıp yeni örtülmüş, kaldırım yapma çalışmaları var. Üstelik beş sene öncesine kadar nerdeyse, bomboş olan bir yer burası. Şimdi bahçeli evlerle dolmuş.

Mütevazi hoş bir ev, güzel çiçekli, bol ağaçlı, çimli renkli bir bahçenin içinde; insanın içini ısıtıyor. Evin içi serin, nerdeyse buz gibi. Geçen kış hiç açılmamış.Sırayla bütün pencereleri açtık, şöyle bir temizleme, dışarı eşya taşıma hareketinden sonra mayolarımızı giyip deniz kenarına doğru yola koyulduk.

Diyorum ki, eh işte deniz kenarında yürüyüp belki biraz denize ayağımı sokarım. Fü. Hanım ise, şu bulutlar kenara çekilip güneşi rahat bıraksa denize gireriz diyor. İçimden pek inanmasam da, itirazım yok.

Kumbaba, deniz kenarında kocaman bir kumul. Evlerin bulunduğu yer ile kumul arasında bir dere var. Dere dediysem, üç adımda geçilecek bir su değil. İki kıyısı arasında sal ile yer değiştiriliyor.
Yazın sal iki yerden çalışıyormuş da, bu mevsim uzak taraftaki daha yeni başlamış.

O gün, sala doğru gitmedik uzun yoldan yürüyüp kıyıya vardık, sonra denize kenarına ulaşınca bu defa Şile yönüne doğru yürüdük.
Eh, bir kere yürümeye başlayınca da, nerdeyse Şile plajına ulaşana dek yürüdük.

O ara, güneş açtı Fü. Hanım "ben giriyorum, hadi" dedi. Acaba girsem mi, derken kendimi denizde buldum. Harikaydı! Hem öyle bir dalıp çıkmadık, uzun süre kaldık denizde.

Aynı yolu yürüyüp eve ulaştığımızda çıkalı beş saat olmuştu. Yorgunluktan yalpalamaya, açlıktan gözümüz kararmaya başlamıştı. Çayımızı içip, peynir ekmek yedik, meyve atıştırdık. Sonunda kitaplarımıza gömülecek enerjiyi bulduk.

Akşam hava kararmadan Şile'ye mendireğe gittik, balık yedik, Ağlayan Kaya'yı, balıkçı teknelerini seyrettik.

Pazar sabahı uyanır uyanmaz kendimizi bahçeye atıp, ayrık otu yolup uzayan fazla sürgünleri budayıp çalıştık. Sonra kahvaltı ve sonra yeniden deniz macerası.
Bu defa, nehri(!) salla geçtik, yürüme yolumuzu kısalttık. Kumulu aşarken kum zambaklarının arasından yol aldık, bir ay sonra açtıklarında yayacakları mis kokuları hayal ederek kıyıya ulaştık.
Hava açık ve rüzgarlıydı. Bu, denizin hafif dalgalı ve serin olması sonucunu doğurmuştu. Önce kıyıda deniz kabuğu toplayarak oyalandım. İçimden "denizsefası bir günlükmüş, bu çivi gibi denize giremem" dediysem de, zaman geçip güneş ısıtınca dayanamadım, atladım.

Dönüş yolu, kısa bile olsa, her tatil dönüşü yaşadığım "ne işim var şimdi oralarda, burda kalsam keşke" duygularıyla dolu geçti, eve döndük.

Şimdi güneş kremi sürerken ihmal ettiğim boynumun ve sırtımın güneş yanığı sızlamalarıyla oturdum, yazıyorum.

Dünkü "Muhabiriniz Bildiriyor" yazısındaki fotoğraflar için altyazılar şöyle:

İlki, yürüdüğümüz sahilden Şile'nin uzak görüntüsü.

İkincisi, mendirekteki balıkçıdan Kale ve Ağlayan Kaya'ya bakış.

Üçüncüsü, Kumbaba'daki bir devekuşu çiftliğinin sakinleri, Kumbaba'da kafalarını kuma gömerlerken!