GECELERE AKMAK DENİNCE AKLINIZA NE GELİR?

Şimdilerde böyle söyleniyor; "gecelere akmak".
Düşündüm de biz 25-30 yaşlarında iken, yani okulumuzu bitirmiş, iyi-kötü bir iş bulmuş, cebi biraz para görmüş filan, böyle bir deyim yoktu.
Nedeni açık; o zamanlar bırakın diğer büyük şehirleri İstanbul'da bile, haftasonunda bir akşam dışarı çıkmak isteseniz, ne bulabilirdiniz? Belki bir konser, bir film veya oyun.
Değil ki, akşamın ilk saatlerinden sabahın ilk saatlerine dek sürecek bir eğlence ve faaliyet maratonu bulunabilsin.
Eh, bu kadar çeşitli seçenek karşısında da, gece bir başlayınca bitmek bilmiyor ve oradan oraya sürükleniyorsunuz, yani gecelere akıyorsunuz.

İyi güzel de, bu gecelere akmak imkanı eskiden yoktu dedimse, şimdi var olması gecenin beni-bizi içine aldığı anlamına gelmiyor.
Hani, şarkıda "belki bir sabah geleceksin, lakin vakit geçmiş olacak" der ya, o hesap.
Ancak dün gece bir şey oldu, eğrisi doğrusuna denk geldi ve gecelere aktık.

Sabredip okursanız bu teorik girişin pratikteki sonucunu göreceksiniz.

1. BÖLÜM : ALLA TURCA

Cuma akşamı İDSO'nun Burhan Öçal'ın solist olacağı "Alla Turca" başlıklı konserine gideceğimizi yazmıştım ya, akşamımız nerdeyse başlamadan bitecekti. Tipik olarak İstanbul'da Cuma akşamı bir yere yetişme draması yaşandı ve neyse ki, konser başlamadan iki dakika önce yerlerimize oturabildik.

Orkestra şefi Howard Griffiths'di. Kendisini özellikle Ankaralılar iyi tanır, uzun süre Ankara orkestralarını yönetti, ben bir kez İstanbul'da dinlemiştim.
Konser programı, bir perküsyoncu solistin varlığına göre düzenlenmişti. Bir de, şef, sadece orkestrayı değil, salondaki dinleyiciyi de yönetmeye karar vermişti.
Şef'in salona girişindeki kuvvetli alkış tekrarı isteğinden tutun, müzikler hakkında yaptığı açıklamalara kadar her şey, yıllar önce Danny Kaye'in televizyonda seyrettiğimiz UNICEF Konseri görüntülerini andırıyordu. Neşeli, samimi, klasik müziğe ilgi duymayı, sevmeyi kolaylaştırıcı...

Solisti anlatmaya gerek var mı? Ritm aletlerini çalma ve onlarla müzik yaratma konusunda yeteneği tartışmasız bir sanatçı Burhan Öçal.
Konserde kendi iki bestesini, Cariye ve Ritmlerin Dansı'nı grubu İstanbul Oriental Ensemble birlikte İDSO eşliğinde çaldı.
Cariye çalınırken in midir, cin midir ne sebepleyse, elektrik kesildi. Üstelik bir kaç dakika süreyle gelmedi, üstelik jeneratör de devreye girmedi, o da yetmedi devreye girdiğinde de önce salon aydınlandı. Neyse ki, sanatçılar istiflerini bozmadı, konserin keyfi kaçmadı.

En sonunda Şef, bis niyetine, salondaki dinleyicilere "Üsküdar'a Giderken"i söyletti ve konser güle söyleye bitti.


2. BÖLÜM: FISHER RESTAURANT

Hemen her hafta sonu konsere gidebildiğimiz eski zamanlarda, çıkışta yemek için ya Gümüşsuyu'ndaki Fisher'e veya Rus Lokantasına, ya da Galatasaray'daki Bab Cafe'ye giderdik. Bab Cafe, Amerikan filmlerindeki kafeteryalara benzeyen, çeşitli hazır yemek ve hazırlanan yemek çeşidi bulabildiğiniz ve en önemlisi juke box'ından müzik seçilip, dinlenebilen, bir kafeteryaydı. Şimdi, bowling salonu olmuş.

Eskiden yaptığımız gibi konsere gidince, yemek için de eski alternatifler aklımıza geliverdi ve şinitzel yemek için Fisher Restaurant'a gittik. Yıllar içinde iç dekorasyonu yenilenmiş olan lokantanın, garsonlarından tutun da menüsüne ve yemek kalitesine, lezzetine dek hiç bir değişikliği yok.
Her türlü referansımız hızla değişirken, arada tutunabileceğimiz aynı kalanların varlığı çok güzel.

Sohbet eşliğinde yenilen yemekten sonraki normal davranışımız evlerimize gitmek olur, olurdu.
Bu defa, E.'nin kocasının teklifine bir göz atmak cazip geldi.

3. BÖLÜM: "HAYAL KAHVESİ"NDE MİRKELAM

S. şarkıcı Mirkelam'ı tanıyor.
S., Cuma geceleri Mirkelam Hayal Kahvesi'nde geceyarısından sonra söylüyor, gelirseniz eğlenirsiniz demiş.
Eh peki, gider bir bakarız, değişiklik olur, hem belki S. bizi şarkıcıyla tanıştırır filan dedik.
İyi de bunun için geceyarısına dek oyalanmak gerekiyor. N'apalım, madem bir yola çıktık devam edeceğiz.

Bu arada bir itirafta bulunayım, sesin çok yüksek hacimde açılması beni ölçüsüz rahatsız eder. En sevdiğim müzikte bile elektrikle artırılmış çok yüksek ses beni depresif hale getirir.
Doğal olanı, geçmişteki bir-iki başarısız teşebbüsüm de dikkate alınarak, en geç kapısında o yüksek sesi duyduğumda, Hayal Kahvesi'ne girmemek olmalıydı. Ama, girdim.

Fergan Mirkelam'a gelince, 1995'de patladığı "Her Gece"yi ve sonradan yaptığı sakin bir kaç şarkıyı severek dinlerim. Bu seneki son albümündeki hareketli ve matrak sözlü şarkılar dinlenebilir özellikte, ayrıca eski şarkılarından "Hatıralar" ve bu albümdeki henüz keşfedilmeyen "Aşk ve Acı" çok hoş şarkılar. Neyse.

Gecenin devamında olanlar hakkında bu sabah kızlarla konuşurken gülme krizine kapılmamıza neden olan olaylar zinciri bütün bu veriler ışığında değerlendirilsin, çok rica ederim.

Mirkelam sahneye çıkana dek, Hayal Kahvesi doldu ve inanın taştı. Gerçekten iğne atsanız yere düşmeyecek durumdaydı. Gaflete düşüp tuvalete gitmeye kalktık ki, amanın! Gitmek mi zor, dönmek mi zor?
Biz balkon gibi bir yerdeyiz, sahneyi ve aşağıdaki izleyicileri yukarıdan görüyoruz.
S. sonra dedi ki, Muppet Show'daki ihtiyarlar gibiydiniz.
Öyle sarkmış, şaşkınlık içinde ve muhtemelen dır dır ederek (ses yüksek, duymaya imkan yok, DJ tuhaf müzikler çalıyor, ambale olmuşuz) aşağıya bakınıyoruz, çünkü.
Aramızdaki ismiyle Mirki sahne aldı, sevdiğimiz şarkılar söylendi, biraz hareketlendik. Daha doğrusu yerimizde kıpraşarak şarkıya eşlik ettik.
Ara oldu, oh!
Fakat yanılmışız, DJ soluksuz yine çalmaya başladı.

Bu arada S. sizi Mirkelam'la tanıştırayım, dedi. Bize bir heves geldi. Ancak bulunduğumuz yerden kalkmak, aşağıya gitmek çok zor. Döndüğümüzde yerimizi de bulamayabiliriz. Neyse, nasılsa ikinci yarı uzun sürmez dedik. Nasıl bir vehimmiş bu Tanrım! Uzun mu, o da ne ki? Upuzun sürdü. Mirki coştu, dinleyici coştu, Türkçe bitti, İngilizce söylendi, filan falan...
İnanılmaz olay da bu son aşamada gerçekleşti. üstelik yavaş mavaş da değil bayağı hızlı tempolu bir şarkı söylenirken , artık teslim bayrağını çekmiş olan ve kaderine razı olup sandalyesinde oturup duran bendeniz bir an kahkaha sesiyle karışık bir, pardon iki öpücükle kendime geldim.

D. ve E., herbiri birer yanağıma bir öpücük kondurup, uyuyan evet, UYUYAN prenses oluvermiş arkadaşlarının daldığı iki dakikalık tefekkürden ayılmasını sağlıyorlardı.

Sakın siz de sormayın, nasıl başardın bunu diye.
Açıklaması var tabii ki, ancak uzun!
Evet, konserin sonunda o kadar ses ve tempo varken u-y-u-d-u-m.

Şimdi müsadenizle D.nin sigara paketine yazarak istediği ve Mirkelam'ın da söylediği UNUTULMAZ ile huzurlarınızdan ayrılıyorum.



Ha, unutuyordum. Mirkelam'la tanıştık konser sonunda.
Çok şeker bir adam, sevimli ve cana yakın.
İlgilenen varsa...

Son not: Eve varıp uyuduğumuzda saat beş olmuştu.
En son not: O saatte İstanbul o kadar güzel ki, sessiz, sakin...