"BABAM İÇİN"

Tam ayrılırken, "vaktin varsa Reasürans Galerisi'ne, Nuri Bilge Ceylan'ın fotoğraf sergisine bir bak" dedi, M.
İyi ki demiş, iyi ki gelirken önünden geçtiğim galeriyi dönerken es geçmemişim. Sergi yarın bitiyormuş, meğer.

İtiraf ediyorum, Nuri Bilge'nin fotoğraflarını filmlerinden daha çok seviyorum. Filmlerinde fotoğrafçı edası kuvvetle hissediliyor, aslında bu edayı seviyorum.
Kardeşi Emine Ceylan da ailenin sanatçı geleneğini sürdürüyor, gözlemleri derin.

Milli Reasürans Sanat Galerisi'nin web sayfasına link verip, sergi yazısını okumanızı istedim. Ancak, sergi bitince yazı silinecek sanısına kapıldım. O nedenle buraya aktarıyorum.

Yarın son gün,kendi halinde bir kahramanı tanımak için fırsatı kaçırmayın.

*******************









Nuri Bilge Ceylan ve Emine Ceylan'dan "Babam İçin"

Nuri Bilge Ceylan ve Emine Ceylan'ın birlikte düzenledikleri fotoğraf sergisinin adı "Babam İçin". Serginin "kahramanı" ve kişisel yaşamlarında da "bizim kahramanımız" dedikleri babaları Mehmet Emin Ceylan.

Onu, Nuri Bilge Ceylan'ın Kasaba filmindeki "büyükbaba" ve özellikle de kendisine Aleksandriya Film Festivali'nde en iyi erkek oyuncu ödülünü kazandıran Mayıs Sıkıntısı'ndaki "Emin" rolleriyle tanıyoruz. Sergi kitabından Emine Ceylan'ın yazısını okuyunca anlıyoruz ki filmdeki Emin ile Mehmet Emin Ceylan'ın dünyalarında aynı soluk alınıyor.

Baba Mehmet Emin Ceylan öyküsünde, yoksulluk içinde köyde başlayan bir yaşamdan, sonsuz bir fedakârlık ve çalışma gücüyle, olanaksızlıklar ve yalnızlık içinde üniversiteye kadar erişen ve çok istediği mesleğine, ziraat mühendisliğine kavuşan, kendi kendine yabancı dil öğrenen, tarihe, arkeolojiye, neredeyse insanı ilgilendiren her şeye meraklı, mesleğinde gelişmek için Amerika'ya giden, sonra kendisini çok sevdiği doğaya, özellikle de ağaçlara adayan bir hayat var.

Emine Ceylan, "bu sergiyi neden gerçekleştirdik" sorusuna verdiği cevap: "Babam yürüdüğü yoldan asla ve asla vazgeçmeden sonuna kadar gittiği için. Kabul görmeye, alkışlanmaya ihtiyaç duymayacak kadar güçlü olduğu için. En önemlisi tutkularını yaşayacak azmi ve iradeyi, karşılığını olmadığını bildiği bu toplumda yaşamayı göze aldığı için. En sonunda belki de böyle bir hayata özlem ve gıpta ettiğimiz için. Amerika'dan binbir zorlukla getirdiği o minicik fotoğraf makinesini kurcalarken fotoğrafa merak saran Bilge'nin, sonra bana da bulaşan fotoğraf sevdamızın ve katettiğimiz yolların kaynağında onun ışık saçan varlığının olduğundan emin olduğumuz için. Ve de aylardan gene Nisan. O tam 86 yaşında. Birlikte olacağımız günlerin sayısının hızla azaldığını hissettiğimiz için. Geçen gün bu yazıyı yazmadan önce telefonda ona biraz hayatıyla ilgili bir şeyler sormak istedim. 'Benim hayatımda ilginç bir şey yok'dedi. 'Bunlara gerek yok'dedi. 'Ben kabuğumda yaşamak isterim'dedi. Babasıyla ilişkilerini sormak istedim, 'seni sever miydi'dedim. Biraz şaşkın 'yoktu öyle bir şey' dedi. 'Biz sadece çalıştık' dedi. Az duraklamadan sonra sesini yavaşlatarak, 'çalışmaktan başka bir şey hatırlamıyorum' dedi. Ve ekledi, 'Bu yaşa kadar da geldim."
Ceylan kardeşlerin bu çok özel sergisi 1-19 Nisan 2008 tarihleri arasında Milli Reasürans Sanat Galerisi'nde izlenebilir.

**********************