MÜKEMMEL ANNE VAR MIDIR?

Yoktur!

Soruyu sordum, cevabını verdim ve iş bitti.
Hayır, değil.
Yıllardır düşüne taşına, okuya, yaşaya vardığım sonucu baştan söyledim de, aslında belki bu soru çeşitlendirilebilir, genişletilebilir.
Var mı acaba; mükemmel baba, çocuk, eş, aile, hayat, iş, ev, şehir....
Bence onlar da yok ki.

Belki, o ideal, mükemmel olan -her ne ise- olabilseydi yaşamın kendisi çekilmez olacaktı. Hayatı "işte geldik, gidiyoruz", "ne yapalım düzen böyle" düzeylerinden farklı algılayan, sorgulayan, geliştirmek isteyen, iz bırakmak, varolmak isteyen insan için mükemmeli bulmak bir amaç. Ulaşılabilir mi?
Sanmam. Eh, çaba gösterilebilir.
Neyse, işin ucu çözülmemiş felsefe problemlerine varmadan, ben, hemen bir manevra yapayım ve günlük hayatta mükemmel uğruna gösterdiğimiz çabaya döneyim.

Üç gün önce Miso, Anneler Günü Ertesi yazısında çocuk yetiştirme konusunda kendisiyle hesaplaşıyordu. Tesadüfen, o gün, kızımın okulunda bir veli seminerine katılmıştım. Psikolog Dr. Nevin Dölek tarafından verilen seminerin konusu, "Çocuk Yetiştirmede Hoşgörü ve Disiplin Sarkacı" idi. Bu mükemmel anne olmak sorusunu bir kere daha düşündüm.

Bu tür toplantılarda ders dinler gibi not tutmayı sevmiyorum. Sınava girecek değilim ki. Konu iyi anlatılıyorsa, ilgimi çeken bilgileri daha önce öğrendiklerimle veya kafamdaki sorularla karşılaştırmak, dinlemeyi zevkli hale getiriyor.

Demek ki, ne Miso'ya ne size bir psikolog tarafından anlatılmış hap bilgi şeklinde doğruları söyleyemeyeceğim. Sadece, izlenim aktarabilirim.

Bu toplantıdan bana kalanları sıralarsam:
*Ebeveynseniz, meslek erbabı bile olsanız hata yapabilirsiniz. Dolayısıyla, yaptığınız hataların büyük-küçük olması değil, düzeltilebilir olması önemlidir.

*Gerçek bir tane değildir. Tabii ki, gerçek tektir, ancak, herkesin kendi açısından algılanışı farklıdır. Bu nedenle, bir problem varsa, önce sorunu görün, onun varlığını kabul edin, sakin davranın ve mutlaka kararlı ve tutarlı olun.

*Çocuğunuzun davranışına odaklanın, itirazınız varsa, o davranışa olsun; çocuğunuzun (genel olarak, karşınızdaki tartıştığınız kişinin) kişiliğini tartışma konusu etmeyin.

Şu 3 adet * için bir örnek derseniz:
Mesela, "eve geç geldiğin için endişelendim, seni merak ettim" deyin ona, "sen ne sorumsuz, salak çocuksun, bu saatte eve gelinir mi" demeyin.
"Bu saatte eve geldiğin için, hafta sonu arkadaşlarınla sinemaya gitmene izin vermeyeceğim" deyin ve bu kararınızı uygulayın.
"Bir daha sokağa nah çıkarsın" deyip, üç gün sonra "bak geç gelirsen karışmam" şeklinde hiç bir yaptırımı ve anlamı olmayan bir cümle eşliğinde sokağa gönderip, kurallarınızı kendiniz bozarak onu serseme çevirmeyin.

Toplumumuzda sevgi eksik değil, herkes çocuğunu seviyor, dedi Nevin Dölek. Devam etti, peki kaç kişi çocuğuna, onun varlığına saygı gösteriyor?
Sanırım, bu "saygı" meselesini düşünen pek fazla sayıda değil.

Sorunlarımızın çoğunun temelinde, karşısındakinin varlığını görmek, kabul etmek ve ona saygı göstermek gereğini gözardı etmek diye özetlenecek eksikliğimiz yok mu?