CAN SIKINTISI

Akşam eve gittiğimde anladım ki, önemsemek gerekmediğini düşündüğüm bir konu, aslında çok canımı sıkmış.
Gece düşündüm. Daha çok insanların davranış şekilleri, algılama eksiklikleri üstüne.
Sonra, bizim millette şu eksik, bu eksik diye genellemeler yapmaya başladığımı farkettim. Ardından, tek bir olayı neden bütüne yayıyorum diye, kendimi eleştirdim.
Derken, en iyisi ben bunu yazayım dedim. Nerdeyse aynı anda, şimdi o eleştirdiğin mutlaka cevap yetiştirme, lafın altında kalmama hastalığından mı muzdarip oluyorsun diye lafı tamamladım.
Şimdi, oturup bunu yazdığıma göre -yayınlar mıyım, henüz karar vermedim- evet, söyleyecek bir çift lafım var.

Birbirinden uzaklaşan, aralarına çeşitli mesafeler giren insanların yeni tür yakınlaşması, çağımızın iletişimi internet üzerinden hayatıma girdi, bloglarla tanıştım.
Blog yazmaya başlamadan önce, sadece okurdum. Önce, ekmek yapma merakımla bağlantılı olarak, yemek bloglarına sardırdım. Bloglararası sörf yaparken, başka başka yazılar yazanları keşfettim. Blog sahiplerinin her yazdıklarının keramet olduğuna inandığım bir dönem oldu. Derken, farkettim ki onlar da benim gibi insan. Söyleyecek sözü olan, derdini ummana dökmek isteyen, birilerine duygularını aktarmak isteyen, kısacası "ben burdayım" diyen insanlar.
Yazmaya başladım.

Kendimi bileli beri, biryerlere notlar alırım; gittiğim konserler, filmler, önemli olduğunu düşündüğüm olaylar, bir konuda karar vermeye dair düşünceler...
Yazarken, bir yandan da ilgimi çeken blogları sürekli okuyordum. Bir gün, bu bloglardan birine bir yorum bırakmaya cesaret ettim. O zaman “comment”di adı. O güne kadar, yorum yazmamıştım hiç, sanki arkadaşlar arası bir konuşmada hariçten gazel okuyan durumunda olacağım hissine kapılmıştım.
Yazdığım bir yoruma ilk kez cevap verildiğinde, benim bir yazıma ilk yorum yapıldığında mutlu oldum. Hiç tanışmadığım bu insanlarla düşünce, duygu paylaşarak bir çeşit yakınlık kurmak öyle keyifliydi ki… Gün geldi, blog arkadaşlarımdan şahsen tanıştıklarım, tanıdıklarım, dostluğundan gerçek dünyada da keyif aldıklarım oldu. Yazılarından yayılan havanın yanıltıcı olmadığını, gerçekte de “o” insanlar olduklarını anladım.

“Ne gerek vardı şimdi” diye düşünmüştüm, kişisel hakaret, sataşma sayılacak bir yorumu ilk kez okuduğumda. Bu blog yazma-okumanın hep keyifli olmadığını gösterdi, bana. Anladığım, sanal alem gerçek dünyanın yansımasıymış, hatta daha ilerisi; insanlar kimlikleri kısmen gizliyken daha pervasız, küstah, nezaket yoksunu olabiliyorlarmış. Tıpkı, tanıdığım iyi insanların gerçekliği gibi aslında tanımayı hiç de istemediğim, kavgacı, bencil, egosu şişik, dediğim dedikçi insanların varlığını anladım.

Günlerden bir gün blog dostlarımdan birisinin yazılarından birine yazdığım yorum, karşılıklı latife ile ilerleyen bir zincir haline geldi. Sadece ben yazmıyorum, başka okuyanlardan da notlar gelmiş arada. Son nota verdiğim cevaptan sonra bir okuyan gelip, o son yorumu kendisine yazdığımı varsayıp, bana laf çakmış. “Aman ya, yanlış anlamış” diye gülüp geçtim önce. Sonra, ifade şeklinin can acıtmaya yönelik olmasına takıldım.
Şöyle yazmış:
"ekmekçi kız merhaba, bana taş attığınızı mı sanmaktasınız acaba?ruh sağlığınız yerinde olsa sabahtan akşama kadar, blog blog gezip ona buna laf yetiştireceğim diye uğraşmazdınız herhalde.ben yine de terbiyemi bozmayacağım.ekmek yapmaya devam edin lütfen.acıdım size şimdi.”

Neden?
Beni tanımazsınız, bilmezsiniz, vaktimi nasıl geçirdiğimden haberiniz yoktur.
Nasıl olur da böyle aşağılamaya kalkışırsınız?
Bu lafı yememe sebep olan tesadüfen araya girmiş yorumumda blog sahibine hitaben demişim ki:
“Haklısınız; ben de stresin her türlü akıl ve ruh sağlığı için en büyük bela olduğunu düşünüyorum.”

Hadi, buyurun bakalım!

Bu aşırı samimi eleştiriden sonra, blog sahibinin uyarısı üzerine genel bir özür yazılmış. Yine de can sıkıntısına engel değil, ne yazık ki.