BİR GÜNÜN ÖYKÜSÜ

İkinci defa önünden geçiyorlardı, işte.
"Tamam, burasıydı" dedi arabayı kullanan. "Şu sağ taraf olmalı."
Yanında oturan, "anlaşılan dört parçaya bölmüşler, yol geçirirken yakınlarına haber verdiler mi, acaba?" dedi.
Arka koltuktaki, "geçen sefer geldiğimizde arabayla kapısına kadar gitmiştik, sapağı kaçırdınız, herhalde" buyurdu.
Öndekiler birbirlerine bir an baktılar, anlaştılar. Direksiyondakinin, "en iyisi arabayı yakına park edip, yürüyelim" fikrine yandaki onay verdi. Arkadaki "siz bilirsiniz, ama ben yürüyemem, taksiyle gidelim" dedi. "Peki" dediler.

Taksiye bindiler, yol sordular, tarife göre yol bulunacağına dair onayı göstergesi olarak kafa sallandı, yola çıkıldı, az sonra deminki düğüm noktasına yeniden ulaştılar. Bu defa, taksi şöförü ters yola girip bir yerleri dolaştı ve sonunda onları "herhalde burası" olduğuna karar verilen ana kapıda bıraktı.
Bir kaç dakikalık yürüyüşten sonra, tanıdık referans noktalarının bulunamamasından kuşkulanıp uzaklara doğru bakarken, su deposunun yolun öbür tarafında kaldığını gördüler. Onların bulunduğu bölge ile, bulunmaları gereken bölge arasından kocaman bir otoyol geçiyordu!
Peki oraya nasıl ulaşılacaktı?
Elinde testi olan yaşlı amca "şu kapıya doğru gidin, orda geçit var, öbür tarafa yürüsünüz dedi."
Zaten, daha önce de o kapının önünden üç kez geçmişlerdi, arabayla ve son olarak taksiyle. Yeniden zor zahmet yol aldılar kapıya geldiler. O ne? Kapı açılmıyor. Hayır kilitli değil, fakat üst kısmı pas tutmuş iki kanadı birbirine kaynamış.
Eee, nasıl geçilecekmiş buradan?

Yan tarafta, biraz ileride birilerinin duvarın dışından yürüdüğünü gördüler. Demek ki, orada duvar alçaktı. Oradan geçebileceklerdi. Oraya ulaştıklarında gördüler ki, o duvar üzerinden vızır vızır araba geçen anayolun yamacındaki bir patikanın kenarında imiş. Çeşitli cambazlık hareketleriyle duvarı aştılar, üst geçide ulaştılar, öbür bölgeye açılan başka bir kapının önüne geldiler.
Hayır, artık buradan da cambazlık yaparak geçemeyecekti, büyük hanım. Hem, zaten zor yürüyordu.
O sırada, görevli kılıklı bir genç adam onlara doğru yaklaşıyordu da, sordular ve ana kapının yerini öğrendiler. O tarafa doğru yürüdüler. Yürürlerken gençlerden birisi çenesini tutamadı söylendi, "taksi demeseydin, öbür taraftan yürümüş gelmiş ve çoktan bulmuş olurduk". "Geçen sefer arabayla gelmiştik, bulamadınız bu sefer" diye üste çıktı lafı üstüne alınan. Öbürsü dayanamadı bu sefer, "o yolun önüne koca direk dikmişler, önünde de tahta perde var, orda sapak yoook" dedi.
Neyse ki, çekişmeli de olsa, konuşurken yol bitiverdi ve ana kapıdan içeri girdiler.
Son gelişlerinden birinde de, benzeri gelmişti başlarına; o özel yeri bir türlü bulamamışlardı. Görene dek, nasıl da kayıp, dünyada dayanakları elinden alınmış, yersiz yurtsuz kalmış gibi hissetmişlerdi kendilerini.

Bu defa yardıma, elinde testi olan başka bir adama yetişti. O hep oradaydı, otuziki sene olmuştu, bilirdi hepsini tek tek. Bir kaç dakika sonra el etti, "işte burada" diye. Ohh! Derin nefes aldılar. Toprağı kaplamış bitkiyi ayıklamaya başladı, adam. Mermer ortaya çıktı, yazısı solmuştu biraz.
Büyük hanım "neden bıraktın gittin" diye sitem etti.
Kızların büyüğü, başını kaldırıp yakındaki selvilere onların üstünden geçen bulutlara baktı. Sonra da bir daha gelişte kolaylık olsun diye, önünde arkasında gördüğü isimleri defterine not etti.
Büyük hanım gitmeye davrandı.
Kızların küçüğü "dur daha, hemen değil" dedi.
Ellerini açıp dua okudular. İçlerinden vedalaştılar. Patikadan geçip, ana kapıya giden yola ulaştılar.

Küçük kızın evine gittiler. Bu defa irmiği, çam fıstığıyla büyük kız kavurdu, suyunu, sütünü, şekerini, yağını ekledi, helva yaptı. Büyük beyin hiç göremediği torunları helvayı kaşıkladı. Karanlık bastırdı, akşam oldu.

Otuz sene olmuştu, tam otuz.



.