INTO THE WILD

Birkaç sene önce National Georgaphic’de, Christopher McCandless (12 Şubat 1968 – 18 Ağustos 1992) adında bir gezginin, Alaska'yı yürüyerek geçmeye çalışırken doğaya nasıl yenik düştüğünü anlatan bir kitap yazan Jon Krakauer’in, bu kitabı nasıl yazdığına dair bir belgesel izlemiştim. Doğaya karşı tek başına bu savaşı verme cesareti, beni çok etkilemişti.

Geçtiğimiz İstanbul Film Festivalinde Krakaur’ın kitabına konu olan gerçek olaydan yola çıkarak yapılan bir filmin gösterileceğini öğrenince heyecanlanmıştım. Hem de filmin yönetmeni Sean Penn idi. Ancak, yine bir sürü şey çakışınca, filmi görememiştim.
Yılın ilk gününde bu delikanlının hayat öyküsünü izledim.

Ne acayip bir şey, şu hayat dedikleri.
Meğer o genç adam can çekişerek ölürken, ben, oğlumu beklenenden önceki bir zamanda doğurmuş, yaz sıcağında hastanede baygınlık geçirerek duruma uyum sağlamaya çalışıyormuşum.
Başka bir aile ise, haber alamadıkları oğullarının ölümle cebelleştiğinden habersiz bekliyormuş.

McCandless, 1992 yılında medeniyetten kopup tüfeği ve büyük bir bohça dolusu pirinçle, donmuş kırsala doğru yola koyulur. Yolda, bütün parasını yakar ve sahip olduğu tek haritayla birlikte ona medeniyeti hatırlatan her şeyi fırlatıp atar. Alaska'yı yürüyerek geçme konusunda başarısız olunca, bir zamanlar avcıların sığınak olarak kullandığı 1940'lardan kalma bir minibüsün içinde kamp kurar. Burada Nisan 1992'den, Ağustos 1992'de açlıktan ölene kadar bir başına yaşar.

Burada, yukarıdaki özetin geniş bir açılımı var.

Filmi seyrederken ve sonrasında uzun uzun düşündüm:
Amerika’da yaşanan hayatların çeşitliliği, aile içindeki yalnızlaşmanın çarpıcı sonuçları, birey olmanın eşit sayıldığı başına buyruk olma tutkusu, o coğrafyada yaşayan insanlardaki bizim pek de anlayamadığımız başını alıp gitme sevdası ve tüm bunların sonunda doğayı tanıyamamanın neden olduğu bir kaza sonucu sona eren bir hayat.

Ekşi'de bu kitap, film ve genel olarak başına buyrukluk üzerine 5 sayfa tartışması yapılmış. Konuyu hippiliğe bağlayıp karşı çıkanlar, yapılanı anlamsız bulanlar, Chris’in kafasına dik bireyciliğini savunanlar,...
Demek ki, insanları bir şekilde derinden etkilemiş.

Etkilenmeyecek gibi değil, Sean Penn de etkilenmiş; filmi sadece yönetmemiş, senaryosunu da o yazmış. Filmin süresi biraz uzun olmasına rağmen, gözümü ayırmadan seyrettim.
Belki de doğada uzun uzun gitmenin çekiciliği, bunu yapmak isteyen insanların duygularına kendimi yakın hissetmem, bu akıp gidişe kapılmama neden olmuştur.

Filmin tüm kadrosu, müthiş.
Yönetmen başta olmak üzere, yardımcı rol oyuncuları, müzik, görüntüler vs. hepsi kendi başına başarılılar.
Filmin müziklerini Eddie Veder yapmış ki, cehaletim bağışlansın, kendisi Pearl Jam grubunun üç gitaristinden biri ve şarkılarını yazan müzisyenmiş.

Into The Wild O.S.T

Yukarda filmden sahneler eşliğinde E. Veder'in şarkılarından birini dinleyebilirsiniz.

Tepedeki fotoğraf, bütün bu hikayeden kalan sahici bir şey. Chris, hayatını kaybettiği meşhur midibüsün önünde kendi makinesiyle kendini çekmiş.

.