SIKINTILI İŞLER

Uzunca bir aradan sonra, -neydi dağıtılan, hah, adalet!- işte o işin yapıldığı binalardan birine gittim.
Bir de ağırkanlı bir meslek erbabına rastladım da işler kaplumbağa hızıyla ilerledi mi?
Hiç sabrım kalmamış, hiç. İçim şişti, uykum geldi, darlandım...
Sonunda teslim olup unuttuğum gerçeğe, etrafı seyre daldım da, iş sonunda oldu, o arada öldürdük işte zamanı.

Bizim meslek örgütünden bir yazı gelmişti geçen hafta; "Hanfendü meslekte yirmibeş yılı doldurdunuz, yakında size törenle plaket verceez" diyesilerdi.

Oysa, ben başkalarına plaket vermek niyetindeydim; bunca seneden sonra aklımı başıma getirdiğiniz ve mutsuzluk sandığım şeyin aslında bir kurtuluş olduğunu sonunda anlamamı sağladığınız için derin teşekkürlerimle, filan yazacaktım üstüne de. Gerçi, benimki mesleki bir faaliyet değil, daha iyisi hayati bir nişane ama, bilemedim şimdi nasıl olur?

Hem sorarım size sevgili örgüt, ne yapacağım ben sizin vereceğiniz metal parçasını?
Etrafımda, önümde eğilen, kul köle pervane olan bendelerim mi olacak, o sayede?
Olsa ne olur ki?
Zaten, son zamanlarda hiç kendimi size yakın filan hissettiğim de yok ki!
Baksanıza, mesleğin icra edildiği yerlere bile, ancak mecburiyetten joker sıfatıyla gidiyorum. Büroda oturup cart curt etmesi, lak lak sesleri çıkarması çok daha eğlenceli.

Aslında, o yerlere gitmek eski zamanlarda eğlenceliydi.
İsterse olmasın!
Gün olurdu, günde iki posta o saraylarda gezerdim, eteklerimi savura savura.
O zamanlar yalnız değildim, tabii ki. Benim yaşımda koşturan bir dolu tanışım, arkadaşım vardı. Durur, arada onlarla lak lak eder, büyük büyük dertleşir, sonra yine koşturmaya devam ederdim, ederdik.
Sonra, biz büyüdük, daha küçükler daha çok koşuşmaya başladı, biz biraz molla sınıfına ayrıldık.

Hah, aklıma geldi; şimdilerde bizim mesleğin acemilerine anlattığım iki hikaye vardır.
İlki şu: O herkesin hayran kaldığı, yakası koları süslü siyah giysi üzerinizde iken yaptığınız iş bittikten sonra, acele bir yerlere yetişmek kaygısıyla süslü giysiyi çıkarmayı unutup saraydan dışarı uğrarsanız, anlayın ki "oldunuz".
İkinci ise; gece uykudan "ah-ha o dosyada şunu bunu yapmış mıydım" kaygısıyla uyandıysanız meslek sizi teslim almış demektir, "bittiniz".

Ben, bu aşamaları geçtim gitti. Başka bazı meraklı arkadaşlarım gibi, kabararak, kendini büyükseyerek bir şeyler yapmaya devam etmeye hiç isteğim yok.
Hatta, şu plaket meselesine cidden bozuldum. "Yuh! Yahu bu kadar zamanı harcamış, bir kenara koymuş mu oldum ben şimdi" diyerekten.
Bitirsem de şu işi, artık başka eğlenceli işlere baksam hayatta, derdindeyim.
Ekmek yapsam marifetimi anlatsam, sinemaya gidip film anlatsam, domates biber yetiştirsem onu anlatsam, uzak yakın yollara gitsem gezsem onu da anlatsam, filan...

Boş iş peşindeyim kısacası. Bomboş!
.