BİR SEÇİM HİKAYESİ, OY KULLANMAK HAK MI, GÖREV Mİ, YAPTIĞIN İŞİ NASIL ALGILADIĞIN VE DAHASI...

Bugün bir konuğum var bu sayfada.
Konuk Yazar.
Arkadaşım Bayan D.

Çok zamandır yazsana yazsana diye dürtmekteyim, kendisini. Aynını, az ara verdiğinizde, size de yapıyorum ya...
Yazdı.
Çok sevdim.
Buyrunuz:


"Gittim. Sorumlu bir vatandaş olarak vatandaşlık görevimi yerine getirdim. Hani neredeyse vazgeçecektim gitmekten. Hava güzel, güneş parlak, kedi gibi güneşe yatmak, mırıl mırıl öyle durmak istedi canım. Oyumu kullanacağım yer çok uzak üstelik, arabaya binmek, trafiğe girmek gerek. Evimi değiştirdim ama çok çok uzun yıllar yaşadığım mahallemi değiştirmek ihanet gibi geldi, değiştiremedim. Orası mahalle, burası değil. Hiç değilse resmen kaldım orada, baba evinde.
Falanca okulunun, filanca sandığında sıraya girdim. Arkama bir bey amca geldi, yaşı hayli ileri (amca desem laubali, beyefendi desem ukalaca, yine olmaz, en iyisi bey amca). Lacivert takım elbisesiyle duruşu Dedem’i hatırlattı. Doksanlı yaşlarında müsaademizi istirham ederek yerine giden canım Dedemi. Utandım. Çok utandım. Eşofmanımdan, bol kazağımdan, ayakkabılarımdan, öylesine toplayıp çıkıverdiğim atkuyruğu saçımdan. İçimden söylene söylene sıradaki duruşumdan. Hepsinden.
Ne mühim bir vazifeydi Dedem için oyunu kullanmaya gitmek. Devleti vermişti hakkı. Haklı haklı giderdi sandık başına. Mutlaka lacivert takım elbise, ne de olsa resmen görevli bugün. Başka renk hafif kaçar. Beyaz gömlek. Yakası beton gibi kolalısından. Kravatsız zaten asla… Evden çıkarken tertemiz ayakkabıların tozu bir kez daha alınır. Fötr şapka aynaya bakılarak takılır, şöyle bir ucu sıvazlanarak düzeltilir. Artık hazır. Asıl mesele o duruşta, o yürüyüşte. Sanırsınız milletvekili seçilmiş de mazbatasını almaya gidiyor. Öyle emin kendinden. Öyle gururlu.
Bu sabah oldu. Bu sabah bir özür borçluyum Dedem’e. Tüm benim gibi gidenler, siz de bir özür borçlusunuz. Affet beni Dede. Affet bizi.
Dedem affeder ama…"

.