"AŞK" BİTTİ

"Başlıbaşına bir dünyadır aşk. Ya ortasındasındır, merkezinde, ya da dışındasındır, hasretinde." diyerek bitirmiş, romanı. Başlangıçta da aynı sözler var.

Hangi romanı, kim yazmış?
Okuyanlar anladı, okumayanlara söyleyeyim; AŞK.
Elif Şafak'ın son romanı, "Aşk".

Hani şu pembe kapaklı olduğu için kıyametler kopan, 200.000 satmasına burun kıvrılan, çok ısrar edildi diye, erkeklerin okurken utanmaması için bir de gri kapakla basılan roman.

Kitap kulübümüzün önceki ay okuma programındaydı, "Aşk".
Çok satılana, çok okunana ve hakkında çok konuşulana alerji duyup, uzaklaşma eğilimim yüzünden kitaba başlamış, sonra bu görev duygusuyla okuyamayacağımı anlayıp, kimselerin okumadığı alternatif kitaba geçmiştim.
Sonra, o günkü toplantıya katılan herkes kitaptan büyük övgüyle söz edince, az bir durup sonra okuma kararı aldımdı.
Az durma sırasında araya Japon yazar Haruki Murakami girdi ve sonunda Aşk'a sıra geldi.

Doğrusu, her türlü huysuzlanmama karşın, kitap yirmi-yirmibeş sayfa sonra kendini okutmaya başladı, akıp gitti. Eh, ben de daha fazla direnmedim, Aşk'a.
Durum budur!

Derseniz ki, nedir eleştirin, övgün? Ne çok ateşli bir övgüm var ne de karşı çıkan yere çarpan bir tezim.
Okurken, kendimi kaptırarak, kimi yerlerinin altını çizerek hatta, keyifle okudum. Ama, o kadar.
Hayatımın kitabı ve felsefe abidesi diyemem, doğrusu.

Kitabı bitirince, biraz aradım, okudum neler demişler diye.
Yazarın kendisiyle yapılmış ayrıntılı bir TV röportajı var, şurada.
Bir bloggerın Elif Şafak külliyatı hakkında bir yazısı var, burada.
Elif Şafak kimdir, sorusunun cevabı tıklayınca.


Gri kapaklısını bulamadım, grili fotoğrafı göstereyim, size.

Bir de altını çizdiklerimden bir kaç cümle:

"Meğer birini aşkla, şuurla, şükranla sevmek ne güzelmiş." (sf. 410)

"Sevdiğin birini yitirince bir yanın onunla beraber kaybolur. Terk edilmiş hayaletli bir ev gibi buruk bir yalnızlığa esir olur, eksik kalırsın. İçinde bir sır gibi giden sevgilinin yokluğunu taşırsın." (sf. 404)

"Her insan şu veya bu şekilde yumuşamayı öğrenir. Kimi bir kaza geçirir, kimi ölümcül bir hastalık; kimi ayrılık acısı çeker, kimi maddi kayıp... Hepimiz kalpteki katılıkları çözmeye fırsat veren badireler atlatırız. Ama kimimiz bundaki hikmeti anlar ve yumuşar; kimimiz ise, ne yazık ki daha da sertleşerek çıkar." (sf. 302)

"Yirmi Yedinci Kural: Şu dünya bir dağ gibidir, ona nasıl seslenirsen o da sana sesleri öyle aksettirir. Ağzından hayırlı bir laf çıkarsa, hayırlı laf yankılanır. Şer çıkarsa, sana gerisin geri şer yankılanır.... Senin gönlün değişirse, dünya değişir." (sf. 260)

"Bila noksan, eksiksiz bir hayattır sürdüğün. Ya da öyle sanırsın. Alışkanlıklara ayak uydurur, tekrarlara kapılırsın. Şimdiye değin nasıl yaşadıysan, gene öyle yaşayacaksın sanırsın. Sonra beklenmedik bir anda biri çıkar gelir. Etrafındaki kimseye benzemez. Kendini bu yeni insanın aynasında görmeye başlarsın. Var olanı değil, sende eksik olanı gösteren sihirli bir aynadır o. Ve sen bunca zaman aslında hep bir eksiklik duygusuyla yaşadığını, bilmediğin bir şeye hasret çektiğini anlarsın. Şamar gibi iner hakikat suratına. Sana içindeki boşluğu gösteren bu kişi bir pir, üstad, arkadaş, yoldaş, aş ya da bazen bir çocuk olabilir. Önemli olan seni tamamlayacak ruhu bulmandır." (sf 240)

Hımm, kitabın bölüm başlıkları ve tanımları var ki, onlar da ayrıca etkileyici:

Bölüm Bir
TOPRAK
Hayattaki derin, sakin, katı şeyler...

Bölüm İki
SU
hayattaki akışkan, kaygan ve değişken şeyler...

Bölüm Üç
RÜZGÂR
Hayattaki terk, göç ve devr eden şeyler...

Bölüm Dört
ATEŞ
Hayattaki yakan, yıkan, yok eden şeyler...

Bölüm Beş
BOŞLUK
Hayatta, varlıklarıyla değil yokluklarıyla bizi etkileyen şeyler...

Pembe kapak, gri kapak takmayın bunlara, okuyun kitabı.
İçini açın bir dinleyin, suf'i olursunuz belki!
Kimbilir?
.