onyedi sene önce bugün...

hastanedeydim.
hava çok sıcaktı, ama sahiden çok sıcak.
bütün yaz sağnak yağmurlu ve serin geçmiş, ağustos başından itibaren yavaş yavaş ısı artmıştı; hafta sonu kırk derece bekleniyordu.
yine bir cuma günüydü, bu seneki gibi.
sabah kalktıktan sonra kahvaltı etmeden henüz, suyumun geldiğini hissettim.
anlatırlar ya, su boşaldı filan diye, öyle değil. sızıntı gibi, çokca terlemişim gibi.
babana verdim haberi, ikimiz de sakindik.
doktorun beklediği muhtemel doğum tarihine on gün vardı henüz.
olsun, yine de aradık doktorumu.
hastaneye gelin bir bakalım dedi.
bir-iki parça eşya aldık sanırım.
muhtemelen teyzene hastaneye gittiğimizi haber verdik.
lada cipe tırmandım yine -daha sonra o ciple uyumadığın gecelerde sakinleşmen için seni az dolaştırmamıştık- yola koyulduk.
hastanede bir odaya yerleştik, doktor muayeneye geldi sonra.
dedi ki; henüz rahim ağzı açıklığı iki üç santim, bekleyeceğiz.
öğleden sonra sancı verelim, kendiliğinden açılmayacak dediler.
bak, çok tuhaf!
kim dedi, ne oldu, o kadar flu bir perdenin ardında ki, anılar...
kardeşler, yani teyzen, halan hastaneye geldiler, anneanne, babaanne de tabii ki.
sonra, babanla ben onları kovaladık, bizi rahat bırakın yalnız kalmak istiyoruz diye.
eh yani! ben orda sancı çekiyorum, onlar başımda kakara kikiri... daha da neler!
sonra akşam oldu, doğum bugün olmayacak, sancı vermeyelim artık dediler.
o sırada hafif bir kanama başladı, ardından da kuvvetli bir sancı.
doktorum, işi bittiği halde gitmemiş bekliyordu. (bu davranışı nedeniyle kendisini bugün de takdirle anarım.) iyi ki de gitmemiş. geceyarısına doğru sancı şiddetlendi, nefes aldırmaz ve dayanılmaz hal aldı, kanama arttı.
meğer, plasenta ayrılmış, bebeğimi çok zorlayan ters bir durum olmaya başlamış. onca ay boyunca sürdürdüğüm "normal doğum istiyorum" tutturuklarım, nefes egzersizlerim, jimnastiklerim hepsi hepsi unutuldu, geride kaldı.
geceyarısına geliyordu, ameliyathaneyi acilen açtılar.
ameliyat masasında "yarabbim çok şükür! bu sancı bitecek sonunda" diye sevindiğimi hatırlıyorum.
sonra, gözümü açtığımda teyzen "abla, çok güzel oğlun" diyordu.
babanı gördüm, ağlıyordu.
sarıldı bana.
ben de ağlıyormuşum, narkozdan sonra olurmuş.
kaç dakika geçti hatırlamıyorum, biraz kendime geldiğimde, bebeği getireceğiz dediler.
seni, ilk göz ağrımı, kucağıma verdiklerinde, kalbim yerinden çıkacak sandım. (benzer duyguyu bir de dörtbuçuk sene sonra kardeşini ilk gördüğümde yaşamıştım.)
o muhteşem heyecanı, sevinci, coşkuyu tarif edecek söz bulamıyorum.
böyleyken böyle.
istedim ki, doğum saatini beklediğin şu sıra sana eşlik ederken, o günü hatırlayayım ve sana anlatayım.
yavrum, şükürler olsun hayatımda, hayatımızda olduğun için.
ömrünü sür, sefasını yaşa!

.