EY AŞK!

Sevdiğim bir arkadaşım.
Eskilerden.
Bir süre geçse bile, biraraya gelindiğinde araya giren zaman umursanmadan sohbete devam edilenlerden.
Dostluk kredisi olanlardan.
Birlikte çok duygu paylaşılmış, hayatın farklı yüzleri yaşanmışlardan.
Şimdilerde yine yakın yakın oldu; evlerimiz de, duygularımız da...


Onun hikayesi, bu.
Bir sevdiği vardı, aynı evde yaşarlardı kaç senedir.
Sonbaharda sevdiğinden ayrıldı, kavga kıyamet.
Bir kaç ay, ikisi de taşındıkları başka evlerde acı çektiler.
Arkadaşımın halini ben biliyorum, eski sevgilininkini sonradan barış zamanında öğrendik.
Gel zaman git zaman, iki ay mı dayandılar ayrılığa ne oldu, araya bir arkadaş girdi mesele biraz yumuşak tarafından alınmaya başladı ve sevgililer görüşür oldu.
Bu arada bizimki içindeki fırtına bulutlarını aralayabilmek için bir bilene danışıyor, diğeri kendini işe boğmuş...
Derken, bir kısım çocukluk arkadaşı meseleye dahil oldu.
Kızlardan biri, "o sana evlenme teklif etmiyorsa, sen ona et" dedi.
Biz güya daha akil olanlar "hoop, dur, o da nerden çıktı, evlenmek neyi çözecek" filan derken, bir de öğrendik ki, "manevi baskıya dayanamayan" bizim kız, sevdiği adama evlenme teklif etmiş:
"Nüfus cüzdanını istiyorum"
"Ne yapacaksın?"
"Evlenme işlemlerini başlatacağım!"
"Aa! Sen evlenmeye karşıydın hani? Önemli değil benim için diyordun?"
"Vazgeçme hakkımı kullanıyorum, ne olmuş? Evlenmek istiyorum, seninle"


Sonrası bir aydan fazla süren bir sessizlik ve düşünüp taşınma hali.
En sonu, iki gün önce nikah kıyıldı.
Daha devamı var, yazın kır düğünü yapılacak.


Bir yastıkta kocasınlar!
Mutlulukla...


.