FOTOĞRAF BAKMAK

Çocukken en sevdiğim işlerden biri, babamın düzenli olarak çektiği ve annemin düzenli olarak albümlediği, o yetmeyince kutuladığı fotoğraflara bakmaktı.

Bu faaliyete çeşitli talimatlar eşlik ederdi:

"Albümlerin sayfalarını kıvırmadan bak yavrum."

"Fotoğrafları kutuya aldığınız yere koyun, sırası karışmasın."

Geçen akşam yeğenime kendisinin bebeklik fotoğrafı gerekmiş. Ödev mi, birisine mi gösterecek, nedir?

Kardeşim, "benim bunları bir düzene sokmam, albüm yapmam lazım" diye söylenerek fotoğraf kutusunu çıkardı.

Neler neler neler?

Çocukların çeşitli boy ve komik hallerde fotoğrafları en büyük öbeği oluşturuyor.

Bir kısım aile büyüklerinin eski halleri, aile toplantısı fotoğrafı var.

Pek az da bizim, kardeşimin ve benim fotoğraflarımız var; genellikle ikimiz çekeriz fotoğrafları.

Uzunca bir süredir, eski hallerimizin suretlerini görmemiştim.

Aman Allahım, biz gençmişiz!

Ne kadar farklıyız şimdi, ama ne kadar çok farklı!

Oysa ben, aynaya baktıkça, hâlâ çocukluk yüzümü görüyormuşum gibi bir his taşıyorum. Hayır, artık taşıyordum demeliyim, bu yüz o yüz değil. Vücudumuz değiştikçe, yüzümüz de bedene uyum sağlıyor olmalı. Öyle mi? Belki de bu teorim doğru değil. Bedeni hiç değişmemişlerin de yüzleri yaşananların izleriyle dolu. Hımm! Yaşanan. Anahtar kelime bu galiba. Ama bedende yaşanan, ama zihinde yaşanan, öyle veya böyle izi kalan.

Neyse işte!

Baktık fotoğraflara ya, şimdi de aynalara bakıp durmaktayım.

.