EVET, BİZ DE YERLİ TURİSTİZ BUGÜN, EMRE'CİĞİM!

2008 Temmuz'unda tanışmışız Funda'yla.
Sanal olanını söylüyorum, dünkü gerçek tanışmadan önce olanını.
İki yıl boyunca, günler, yazılar, olanlar birbirini kovaladı Sarhoş Balık Topal Martı'da; Funda sınava girdi, olmadı, bir daha girdi ve geçti, öğretmen olarak atandı, oğluyla birlikte adı İstanbul'da kendisi çook uzaklarda bir yerde, evinden uzakta yeni bir ev yaratmaya, okuluna alıştı, eşinden ayrı kalmaya dayanmaya çalıştı, sonra evine gitti, öbür evini özledi ve tatil biterken ikinci evine yeniden geldi.
Bu süre içinde yazıştık, telefonlaştık, ama kaç kez görüşmeye niyetlendiysek, olmadı düne kadar.
Sonunda Eminönü'ndeki Kadıköy iskelesinin önünde şeytanın bacağını kırdık, "merhaba!".


Sultanahmet Meydanı'nda bir sergi varmış, Emre'nin ilgisini çeker mi?
Şurdan alt geçitten karşıya geçelim, burası Yeni Camii. Mısır Çarşısı'ndan geçelim mi?
"Keçe almak istiyorum, sınıfa tablolar yapmak için" diyor Funda, "Marputçular Han'ında var dediler."
Soruyoruz, yakınlarda olmalı; "sola dönün, ilk sağda", ne kadar yakınmış hem de!
Burası bir han, içi tamamen ıncık boncuk, iplik, düğme, çıt çıt, vs. vs. dolu. Aranan keçeler bulundu, torbaya konuldu, yola devam edildi.


Fakat, heyhat! Konuşmaya dalıp, hanın başka bir kapısından çıkmışız, yukarıya doğru tırmanıyoruz, ama başka bir eksenden. Kaymış eksenimizi "sora sora Bağdat bulunur" sistemiyle düzelttik ve Çarşıkapı'ya çıktık.


"İşte, İstanbul Üniversitesi" dedim Emre'ye, anneciği ekledi, "belki de burada okursun büyüyünce". Beyazıt Kulesi bu da bak, dedim; eskiden şehirdeki yangınlar oradan gözlenirmiş.
Bütün bu alışveriş ve yokuş çıkma faaliyeti boyunca gıkı çıkmayan Emre, "anne yoruldum" dedi çok haklı olarak ve tam yerinde dedi, Beyazıt Çınaraltı iki adım ötemizdeydi.
Oturduk nefeslendik, biz çay içtik, Emre dondurma yedi ve çınarların kaç yaşında olabileceğini tahmine çalıştık.


Çok uzatmadık, yola revan olduk; Orhan Veli'nin  deyişiyle kapalı kutu'ya Çarşıkapı kapısından girdik, bakına bakına yürüyüp Nuruosmaniye kapısından çıktık! "Cağaloğlu'ndayız şimdi, burada eskiden gazetelerin binaları vardı" diyerek, rehberliği sürdürdüm.
Sultanahmet Meydanına doğru dönerken  "köfte köfte" sinyalleri midemden beynime ulaşmıştı bile. Teklifime Funda'nın cevabı "olur yeriz", harika! Köfte ve üstüne Emre'nin en çok sevdiği, Funda'nın en güzel yaptığı tatlı, irmik helvası. Hımmm!

Artık, yeniden gezme ve Hipodrom Meydanı'ndaki dikilitaşların kaç yaşında olduğunu önce tahmin etme, sonra öğrenme zamanı: Emre soruyor, sonra okuyor, karar vermeye çalışyor "hangisi daha büyük?" 

Geldik dayandık, buraya gelişimizin ana nedeni olan "1001 İcat" başlıklı serginin meydana kurulmuş çadırının kapısına. Aa, o da ne? Sergiyi öyle elini kolunu sallayarak gezemiyormuşsun, önce film gösterisi seyredilecekmiş, sonra sergi gezilecekmiş. "Ee, ama çocuğumuz bu kapkara yerde sıkılıyor, oturacak yer de yok, hem bu nasıl icatlarmış öyle, icatın islamisi mi olur?"
Anlaşıldı, burası bize göre değil, biz Yerebatan Sarayı'na gidelim en iyisi.


Yerebatan Sarayı serin, derinden bir ney sesi geliyor, ne güzel. İçeriyi dönüp dolaşıyoruz gözyaşı sütunu, medusa başı görülüyor, fotoğraflanıyor. Rehberiniz(!) burada önceki senelerde yapılan bienallerdeki hoş anılarından söz ediyor.


Sonra Gülhane Parkı.
Funda çocukluğunda burada hayvanat bahçesi olduğunu hatırladı. Evet, haklı. Eskidendi ama o, çok eskiden. Şimdi sadece park var, sadece park; haşmetli ağaçları, yeşil çimenleri, bol çiçekleriyle kocaman bir park.
Oturduk, havuzdaki suları seyrettik, hayattan, gelecekte olması umut edilenlerden konuştuk.
Yine yürüdük ve Sarayburnu'na çıktık.
Sirkeci'den sonra vapur iskelelerinin önünden geçerken "tam bir tur yapmışız" dedi Funda.
Taksim'de ayrıldık birbirimizden, onlar evlerine gitmeden önce baba-eş ile buluşacaklardı, ben işe dönüyordum.
En kısa zamanda başka gezmelere, sohbetlere...
.