sevgili günlükcüğüm,

bugünlerde, biliyorsun hiç yaratıcı değilim. neye elimi atsam suyu çekiliyor, kuruyor.
dün mesela şu picasada el bebek gül bebek yapıtladığım video şeysini bir türlü yayınlayamadım. bunu bir sefer daha denemiş ve yine başarısız olmuştum, arsızca yine denedim. sonuç sıfır!
hayır bir bilen varsa hayrına anlatsa diyorum, ona da ses çıkmıyor.

kaldı ki, sanırım bütün nursuzluğum üstümde. gören "ne oldu, canın mı sıkkın?"ı basıyor. ne bil'iim sıcaktan herhalde diyorum.
deminki sorgucu, vantilatörü dedi, çalıştırsanız? hımm, dedim. evet haklısın, yine de gün boyu terlemekten helak oluyorum, bitkinim dedim. işe yaramaz vantilatör demeye getirdim sanki.

bu sabah trafik sıkış tıkıştı, karşıya köprüden geçmek gerekliyken bu hal hiç hoş olmuyor, doğrusu. aartııı, bir gri tabaka gökyüzünde yayılı bulut demeye dilim varmıyor.
laf aramızda bulut dediğin şu alttaki posttaki gibi olmalı. gökyüzü gözükmeli, beyaz beyaz ışıldamalı bulut, köpük köpük.

haa, ne diyordum? karşıya geçtik kardeşim, yeğenlerim, kızım ve ben cümbürcemaat. hepiciğinin birden göz doktoru kontrolü zamanı gelmişti ve bebekliklerinden beri hepsine aynı doktor bakmakta. hastaneden çıktığımızda yağmur başlamıştı, şemsiye arandım. beni metro durağına yakın yerde indirdiler, çarşı içindeki saçak altlarından geçip, istasyona indim şemsiyeye gerek kalmadı.
hatırladım birden, o çarşı içinden ne çok geçerdim dört-beş sene önce. bayan d.'nin ofisine yakındı ya, orada buluşmak üzere metrodan iner, çarşı içindeki dükkanlara bakına bakına yürürdüm.

o sıralar, köşede küçük bir ekmek dükkanım olsa diye hayallenirdim. sonra bir gün sahiden köşede küçük bir ekmek dükkanı açıldı, çeşit çeşit ekmek vitrininde. pek hayıflandım, ben beceremedim bak yerimden kalkana dek birisi becerdi işte, dedim kendime. çok geçmedi, bir kaç ay sonra yine hayıflandım. bu defa, ekmek dükkanı kapandı ne yazık, tutunamadı diye.
bu işin ilmi sırrı nedir acaba, kimi dükkan tutar, alır yürür, kimisi sinek avlamaya dayanamaz, kapanır gider.

yol yorgunluğunu atıverdi çocuklar ve hiç sektirmeden yatılı gezmelere başladılar.
aslanoğluma kalsa, daha eve girmeden gezmeye başlıyordu: havaalanından gelirken "taksim'de arkadaşlar oturuyormuş, bir uğrasam" deyince, ben sıkı bi gürlemiştim de, "tamam ya, sordum sadece" deyip çıkmıştı işin içinden.
haa, bu arada çiçekkızım eğlenceli konuşma tarzları geliştirmiş. fiillerin sonunu italyancaymış gibi vurgulayıp, uzatarak konuşuyor: yapıyooree, geliyooreee filan diyor, gülmemek elde değil, benim de dilime yapıştı hatta.
bir de şu asık suratıma bir çare bulsam!



.