GEÇMİŞİMİZİ OLUŞTURAN NEDİR Kİ?

Önceki sene Hatay gezisi sırasında, Vakıflı köyünde bir akşamüstü, uzaklardan bir şarkı söylendiğini duymuştum.
Zülfü Livaneli'nin Karlı Kayın Ormanı'ydı söylenen. O zaman da aniden geçmişe ışınlanmıştım.
Dün gece konserde bir salon dolu ahaliyle avaz avaz Nazım'ın memleket hasretiyle dolu dizelerini Livaneli'ye eşlik ederek haykırırken ve aslında tüm konser süresince benzer duygularla doluydum.



Bazı şarkılar var; ilk melodisini duyduğumuz an mırıldanmaya başladığımız, eşlik etme isteği duyduğumuz, birlikte söylediğimiz şarkılar...
Bizi oluşturan şarkılar, tek tek bireyleri ve onların birlikte yaşadığı toplumu da biçimlendiren şarkılar...
Sonrasında, üzerinden geçen zamanla, söyleyen hakkındaki düşüncelerimiz hayranlıktan alışkanlığa da dönüşse, o eski duygularımız hiç değişmiyor.



Dün gece Şulem'in harika jesti sonucu gelen bir biletle, Livaneli'nin konserine gittim. Şefo ve Ozi de bizimleydi. Hepimiz, bağır bağır şarkılar söyledik. Güldük, hüzünlendik.

Konserde, Zülfü Livaneli  zaman zaman sanatçı olmanın yanısıra politikacılık da yapmış olduğunu hatırladı ve konser izleyicisini, mitingteki vatandaş sayıp, bir zamanlar seçimlerde verdikleri destek için teşekkür etti.
Bu parti taraftarı siyesetçilik bile, o şarkıların anlamını incitmedi, ne güzel.
O şarkılar  oldukları yerde durdular ve geçmişi bu güne taşıdılar.

Konserin coşkusu sanatçıyı da sarmış olmalı, bana öyle geldi ki, konserin sonunda sesi, başından daha gür çıkıyordu!



Bir de, "uygar" saydığımız halkımızın bütün konser süresince yerine yerleşememe, tuvalete gitme, sigara içmeye çıkma, henüz konser bitmeden dışarı çıkma teleşında olma gibi, kapalı mekanda konser dinleme adabına uymayan çiğlikleri olmasaydı ya!...

Neyse, halkımız bizim bildiğimiz insanlarımız işte! Dahası yok; malzeme bu.

.