Sözcüğün gelişimi -ne gelişimi yahu, icadı- şöyle oldu, sanırım.
Önce "aşkım" vardı.
Aşık olduğum kişi sensin, bunu da herkes bilsin, der gibi.
Neden ihtiyaç duyuldu bilmiyorum, "aşkısı" denmeye başlandı.
"Aşkım sensin", demek yerine miydi bu?
Derken "aşkito" belirdi ufukta.
Hadi iyiniyetle düşünelim "aşkım sensin tatlım" demenin çok kısaltılmış şekli olabilir mi?
Ee! Doğal olarak ardından "aşkitosu" geldi.
Valla, dilbilgisi ile ilgili kurallara uyumsuzluğu falan bir tarafa bırakırsak, sadece bu haliyle bile tanımladığı "şey"in ne olduğunu anlamak bakımından çok dolambaçlı bir ifade bence.
Bir de, çocuğuna ve kendinden küçüklerine, onların kendisine söyleyeceği hitapla "annecim", "halacım" filan demeler var ki, bence artık bu nokta biraz da psikolojik analiz gerektiriyor.
Kendisini karşısındakinin yerine koyarak eksik kaldığı bir noktadan kendini tanımlamak diye uzun bir açıklama buldum bu eyleme.
Çocuğuma "yavrucum", "kuzum" demek yerine "annecim" demiyorum ben, biline.
Hiç böyle düşünmemiştim. ama ben de kızıma "annem, annecim" derim.
YanıtlaSilBen kızdığımda yüksek sesle "annnnem" derim ama çoğulukla kuzum diyorum. Ama hiç aşkitosu ve türevlerini kullanmadım:)) yalnız açılımlarını çok iyi tespit etmişsin, hiç böyle düşünmemiştim:)
YanıtlaSilHiçbir annenin annecim derken bilerek ya da bir eksikliği gidermek için böyle hitapta bulunduğunu sanmıyorum, alışkanlık diyelim, ben öyle hitap etmem ama hitap eden de böyle seviyorsa ne güzel, pek de yargılamam :)
YanıtlaSilAşkitoya gelince, bence söylenebili, hiç bir sakıncası yok. Bazı insanlar sevgilerini kelimelerde anlatır, bazıları farklı şekillerde....Rahat olmak gerek, bence sevgilisine eşine aşkım diyen kişi bundan mutluluk duyuyorsa demesinde ne gibi bir sakınca olabilir ki ? Ben de eşime aşkitom demeyi seviyorum, kimin ne dediği pek de mühim değil :) Bazıları için anlamsız olan bir kelime, bir başkası için çok fazla anlam barındırabilir...
Nilhancığım,
YanıtlaSilÖnce belirteyim ki, bu yazıyı kınamak amacıyla yazmadım. Biraz kestirmeden gitmişim gerçi ya, daha çok türetilen sevgi sözcüklerinin matrak oluşuna dikkat çekmek istedim.
İşin psikolojik analizini benim amatör psikologluğuma verin.
:)
Sevdacığım,
YanıtlaSilBizim çocukluğumuzda ya da gençliğimizde, karşısındakinin seslenme sözcükleriyle, ona hitap etme sözleri yoktu. (Bu tanım da cümle uzunluğunda oluyor her seferinde!) :))
Demem o ki, mutlaka bir ihtiyaç sonucu türediler. Belki, eksikliği çekilen bir önceki neslin pek de gösteremediği sevgisi yerine geçti, bu ifadeler.
Sevgili Nasti,
YanıtlaSilSevgiyle, duyguyla ilgili sözler, hitaplar çoğu kere pek de düşünülmeden yapılmaz mı?
Haklısınız, insanlar sevgi ifade etmek için böyle söylüyorlar. Ben sadece diyorum ki, bu ifade içinde bir eksikliği barındırıyor olabilir.
Aşkitosuna gelince, emin olun şimdiye dek ondan bin defa daha anlamsız çok söz söylemişimdir! :))
Burada dikkatimi çeken nokta, onun yaygınlaşması hali. :)
Teşekkür ederim sanki kendime geldim bu yazı ile eline sağlık....
YanıtlaSilArtık bende annecim ve hacım gibi kelimeler kullanmamaya karar verdim ...
Düşündüm de hiç "annecim" demediğimi farkettim oğluma, benim hitaplar pek sıradışı olur genelllikle-ara sıra hırt demişliğim bile vardır-böyle de mahalle annesiyim:))
YanıtlaSilAşkitoya gelince kocasından sevgili, aşkoş, aşkito, mıncık, cıncık diye bahseden her kadından ve her kocadan şüpheye düşüyorum birbirlerinin gözünü oyuyorlar mı acaba normal hayatta diye:)
Ha bi de anneannem derdi ki, iyi birşey olsa konca denirdi koca değil:))) Anneannem de pek fenaymış ama:)
Bir de biz yürümeye başladık, biz anne diyoruz artık, biz çiş de öğrendik dediklerinde hadi ya sen işemeyi bilmiyor muydun diyesim geliyor !!!
YanıtlaSilGiritli Kızı,
YanıtlaSilEyvah eyvah! :))
Demek almışım elime bir çubuk, karıştırmışım derinden derinden...
:))
Leylakcığım,
YanıtlaSilBizim büyüklerden birisi de aynen anneannenin sözünü söylerdi. Bak sen! :))
Şimdi, eğri oturup doğru konuşursak, insanın sevdiğine sadece kendi aralarında geçerli isimler takması eğlenceli ve keyifli. Bu "hırt" da olabilir. Benim takıldığım, şu moda şeklinde taklit etme hali.
Neyse işte! Candarmalık yapıyormuşum gibi oldu. :))
Sevgili Buğday Tanesi,
YanıtlaSilBebeklikte anne ile çocuk benlikleri arasındaki sınır, bazen belirsiz hale geliyor. Bu durum, bebek tarafından anneye doğru olursa daha doğru da, annenin çocuk eylemlerini benimsemesi biraz tuhaf oluyor. Haklısın. :))
gundelik hayatta pek dikkat etmeden agzimiza ne geliyorsa soyluyoruz, onun kaniti bu :)) ama sevdiklerimize karsi daha ozenli olmaliyiz bence de ;)
YanıtlaSilSelam A-H, :)
YanıtlaSilHaklısın, insan çevre koşullarının yarattığı anafora teslim olmamalı. ;)
EkmekçiKız,
YanıtlaSilAynı şeye yıllardır ben de takılırım. Tespit çok iyi olmuş.
Hoşgeldiniz Ecehan! :)
YanıtlaSilSıkıntıma ortak bulmaktan memnunum. :)