AVLU İÇİ

Duvarlar boyunca uzanan yüksek duvarlı apartmanlar.

Yüksekçe bir kemerli kapı ve başınızı uzattığınızda o künt yapının griliğine aykırı bir ışık ve adeta cıvıltı.

Çünkü, bir avludasın, avlunun etrafındaki katlarda balkonlar var ve balkonlarda sarmaşıklar.

Şehir, Viyana.

Üstünden sadece bir hafta geçmiş bir anı.

Üstünden henüz hafta bile geçmemiş başka anı.

Akşamüstü.

Trafik nasıldır, yetişir miyim endişeleriyle telaşla uzakça köşeden dönen taksiye el sallama.

Oh neyse, gördü ve durdu.

Şöför uyanık ve konuşkan;  çeşitli muhabbet konuları açma atağında.

Söz trafik tıkanıklığından açıldı ya, yolcularını ne zaman nereye nasıl yetiştirdi, anlatıyor.

"Nişantaşı'ndan yaşlı bir hanım bindi, Amerika'ya oğluna gidiyormuş, beni bir saatte havaalanına yetiştir, dedi. 

Nasıl olacak? Kazlıçeşme mitingi var o gün, heryer kilit! 

Tamam dedim, taksiyle Vatan Caddesindeki otoparka gittik, arabayı parkettim. Teyzenin bavullarını yüklendm, kendisi de koluma girdi, doğruca metro!

Kırk dakikada havaalanındaydık.

Teyze, alanda cebime para koydu, bakmadım bile, otoparka dönünce baktım, 250 lira vermiş.

Durakta arkadaşlara sordum, hangi yolda giderdiniz diye, bir kişinin bile aklına gelmedi!

İstanbl'da arabayla bir yere gidilemez artık abla, gidilmez!"

"Arabayla bir yere gidilemez" şehrinden sonra,  arabayla geniş bulvarlardan rahatça gidilen şehirde gezerken "bu duvarlar da pek yüksek ve gri" demek burnu büyüklüğü yapmak ve sonra bir avlu içinin güzelliğiyle farkı anlamak...
Seyahat etmek bu, öğreniyorsun.