KARANFİL OYLUM OYLUM

Az önce blogları dolaşırken arkadaşıma bir yorum yazdım. Ona bir karanfil göstermek istiyordum, çektiğim fotoğrafı buraya ekleyebildim. Bugün halen deplasmanda, yabancı bilgisayar zulmündeyim.
Hiç değilse, o fotoğrafa vesile olan yorumu da buraya ekleyeyim, yorumda konu edilen notu da hatta...

Ha, bir de Ahmed Arif deyince...Leyla Erbil'in "Mektup Aşkları"nı okudum ben tatilde, yüreğim burkularak. "Leylim Leylim"den sonra, yani bilirken artık Ahmed Arif'in Leyla Erbil'e olan aşkını, o aşkını ortaya koyuş biçimini, mektup yazış tarzını; kitaptaki "Ahmet" karakterini okuduğunda ne kadar üzülmüştür kimbilir Ahmed Arif diye düşünüp içlendim çok. Böyle bir şey yapmasaymış keşke Erbil...Öyle işte...

Şulem,
Ruh hallerimiz malumlarımız. 
...
Derken tam sana bunu yazıyorken balkon penceresinde duran karanfili görüyorum. Açmış! Hem de yaz bitti artık deyip sararıp solmaya başlamışken. :) 
Biz tatildeyken o iyice sararıp solmasın diye bol su vermiştim o mu yaradı, yoksa kendisi solmamaya mı karar verdi, bilinmez. Bildiğim onu açmış görünce sevindirik olduğum. Dur fotoğrafını çekip, dün akşamki yazıya ekleyeyim.

Leyla Erbil'e gelince. Onun sadece son kitabını "Kalan"ı okudum ve çok etkilendim. Özyaşamsal anları baskın olan bu kitaptan, onun egosu çok güçlü, kimliğini çarpışa çarpışa oluşturmuş bir kadın olduğu izlenimini edindim. 
Unutma ki, sen Ahmet Arif'in şiirlerini seviyorsun! Biz okurlar sevdiğimiz yazarların yazılarından yola çıkarak değerlendiririz onları. Evet haklısın, insanın kişiliği çoğunlukla yazılarına da yansır. Diğer yandan sanatçı kimliği denen farklı bişey de var ve bu farklı şey bazen bizim bilemediğimiz bir örtü halinde olabilir.
Lafı uzattım yahu, yorum olmaktan çıktı bu not.
Neyse, diyeceğim, o iki güçlü yazar arasında ne yaşandı ve kim haklı kim haksızdı bu oyunda, biz bilemeyiz. 
Malum, aşkta başarı yoktur! Yenen ve yenilen de olmadığı gibi...
Öpüyorum yanaklarından. 

Günümüzün ışığı, karanfilimiz !