SINAV... NASIL MI GEÇTİ ?

Cumartesi sabahı erkenden yola düştüm. Metro, Marmaray, tramvay... İn bin in bin.

Hedef, İstanbul Üniversitesi İktisat Fakültesi; Beyazıt'a gidiyorum,  Arabuluculuk sınavına gireceğim.

Sınav yerini gösteren  belgeyi elime alınca şaşalamıştım, bak sen 31 yıl sonra girdiğim meslek sınavı mezun olduğum üniversitede hem de komşu fakültede.

Otuz küsur sene önce  fakülteye girişlerimiz çoğunlukla olaylı olurdu, polis aramaları, kimlik kontrolleri, "karşıt gruplar"ın birbirini yan yan süzmeleri, "bugün olay çıkar mı acaba" korkularıyla.

Fakültedeki günlük yaşamımız sefil sayılacak haldeydi,  yakıt yokluğundan ısınmayan anfiler, kavga çıkmasın diye yemek verilmeyen yemekhaneler, merkez binada koridor arasına gizlenmiş çay ocakları ve orada bir bardak çay içme süresinde sığınılan, ısınmak için tepesine tünenen kaloriferler...

Heyhat! Aradan onca zaman geçmesine rağmen zorlanma bab'ında yine değişiklik yok. 

Neden mi?  

Vezneciler alt geçiti genişletiliyor, onun kazısı ve çevresindeki hendekler bir  yandan engel, ayrıca Üniversite'nin ana girişindeki büyük kapı bakım ve onarımda, içerdeki binaların nerdeyse tümünün dış cephesi boyanıyor, heryer tahta perde ve iskeleyle çevrili... 

Bina ve çevre koşulları bir yandan, insan davranışlarında da değişiklik yok.

Yine sınav öncesi son dakikada öğreneceği bilgiden medet umup, ezber yapanlar da var, dünyayı umursamayıp sigarasını tüttürenler de var.

Sınav bitti, bir iki fotoğraf çekip biraz turlayıp dışarı çıktım, Bayan N. ile buluşup Süleymaniye'ye kuru fasulye yemeğe gittik. Hazır gelmişken, orada oluşumuzu değerlendirip Camii'yi de ziyaret ettik, avludan Eminönü Boğaz girişi yönünde gözüken manzarayı seyre daldık.

Beyazıt'tan sonrası Çarşıkapı.
Kapalıçarşı'nın girişine dek, turist kalabalığı içinde yürüdük. Sonra kendimizi Kapalıçarşı'ya atıp Nuruosmaniye'ye kadar serin serin yürüdük.
Derken uzaktan gözüken Çemberlitaş'ın yakınından göresimiz tutunca yine sıcağa ve kalabalıklara maruz kaldık.
Öyle böyle Sultanahmet'e ulaştık, hedef Yeşil Ev ve sonuç hüsran! TURİNG, Yeşil Ev'i devretmiş ve o güzelim yapı ile bahçesi büyük bir tadilat geçirmek üzere sekiz ay süreyle kapatılacakmış.
Hayal kırıklığımızı bağrımıza basıp, tramvaya atlayıp Bayan S. ile buluşmak üzere İstanbul Modern'e geçtik.

İstanbul Modern'in önündeki rıhtımda  biri orta boy, biri büyükçe, diğeri koskocaman üç yolcu gemisi demirliydi.
Biz orada otururken, gemilerden birinde yolcular için can yeleklerinin giyildiği bir tatbikat yapıldı. Uzaktan bir yelkenli yolcu gemisi süzülerek geçti. Önce orta boy gemi, sonra koskocaman gemi ve en sonra da orta boy gemi rıhtımdan ayrıldı.
Son ayrılan gemi, uzun uzun düdük çekti, İstanbul'a veda etti.  Bazı kaynaklara göre, civarda mutlaka kaptanın beğendiği bir hanım olmalıydı ve düdük selamı onaydı.

Sonra akşam oldu, yolcu motorları, tekneler önümüz sıra geçtiler, biz onları seyredip sohbetimizi sürdürdük.
Sonra gece oldu, Boğaz Köprüsü'ne doğru gece kulüplerinin olduğu yerlerden havai fişekler atıldı.
Bir yandan kuşlar etkilenecek diye üzüldük, bir yandan ışıkların saçılmasını seyretmekten kendimizi alamadık.

Öyle işte!
Güzel bir gündü, geçmişin anılarının  canlandığı ve bugüne onlar sayesinde gelmiş olmanın sevgiyle anıldığı...