tuvalete gittim, yarım saat sonra tekrar gittim, sonra baktım ki kızımın okula gitmesi için kalkmak gerektiğini haber veren saat çalıyor.
çiçeğimi gönderdikten sonra karnımda ve kafamda bi tuhaflıkla kanepeden koltuğa devrildim, biraz haberlere baktım içim sıkıldı, baktım olmuyor yattım. uyumuşum.
iki saat sonra uyandığımda biraz daha iyi hissettim kendimi, bir dilim ekmeği kızartıp peynirle yedim, adaçayı içtim.
kardeşimin dün akşamdan beri vatzap'tan gönderdiği yazışmaların yenilerini okudum. kardeşimin lise arkadaşları benim blogu okumuş ve beğenmişler, övgülerini yazıyorlar, kardeşim de bana aktarıyor.
şöyle bir kanatlandım uçtum, sabah sabah.
kardeşimin lise arkadaşları tanımı eksik aslında, onlar tee ortaokuldan beri nerdeyse kırk senelik arkadaşlar hatta yatılı okudukları için kardeşler. ben de hepsini o zamandan beri kardeş bilirim. onlar da çoğu zaman bana abla der, bazen adımla hitap ederler.
kızların benim blogu keşif sebepleri, aralarında blog yazmak isteyen bir arkadaşlarına kardeşimin benim blogdan söz etmiş olması. onlar da eski zamanlarda söz edilmişse bile belki iş güç arasında fırsat bulamadıklarından ve belki artık zamanları daha geniş olduğundan vakit ayırıp okumuşlar.
sonra da gelsin övgüler, öneriler...
dedim kardeşime "kızlara teşekkür ederim, beni mutlu etmek bir yana göbek attıracak iltifatlar etmişler, dün geceyi uykusuz geçirdikten sonra daha da iyi geldi".
son bir saattir, pink martini şarkıları dinleyerek, bu satırları yazıyorum ve düşünüyorum.
binlerce kişi beni okusun diye hırs yapsam mı, kitaplar yazıp tanıtım işlerine girişsem mi, ister miyim, böyle kuralına göre oynamayı ister miyim?
"ekmekcikız" benim için bazen kendimi ifade ettiğim bazen kendimi anlamama yardım eden en çok da elimde tutabileceğim canlı bir günlük. şimdi burada bu halinden memnunum. ileride gün gelir feyzbukta sayfa aç, kitap yaz önerilerini değerlendiririm belki de.
şimdi böyle iyi.
haydi gelin kızlar, size çay ısmarlayayım ve sohbet edelim.
fotoğraf moda'daki çay bahçesinden, geçen temmuzdan...
her daim hayranınım ekmekçim :)
YanıtlaSilBen da :)
YanıtlaSilAblamızı pek severiz:))
YanıtlaSilKardeskaya
Sensiz olmaz sensiz olmaz..
YanıtlaSilŞulem,
YanıtlaSilŞu blog aleminin bana en kıymetli hediyelerindensin, bilirsin. :)
Leylağım,
YanıtlaSilSenin azimle blogculuğu sürdürmene, yazmaktan bir an bile geri durmamana, anlattığın anılara...
Hayranım vesselam! :)
Ayy Kardeşkayam!
YanıtlaSilCanımsın sen. :)
Serpilcim,
YanıtlaSilİnan, sensiz de olmaz!
Blog yazmıyorsun belki ama, yorumların yazılara hayat veriyor.
Sağol. :)
Ay canım benim, ne tatlısın..
YanıtlaSilÇok teşekkür ederim.