bugünlerde...

... ders alma, derse gitme, ders çalışma programıyla geçiyor kızımın günleri. 

okula gitmeyi saymıyorum bile, o zaten her gün her gün var.

gündelik yaşamımız  ygs ve lys şifreleriyle bilinen büyük  sınavın programına bağlı bu sene.

kaç ay sonra ilk defa cumartesi çaya misafir gelecekti, ricacı oldum "yavrum şu masayı toplar mısın?"

hangi masa toplanacak? salondaki yemek masası.

neden? çünkü kızım oraya yerleşti, yayıldı ve orada ders çalışıyor.

sınav sıkıntısı o kadar basınçlı ki anlaşılan, odası masası dar geliyor ruhuna.

benim işim, o derslerle haşır neşir iken ona konfor sunmak, gak deyince su guk deyince ekmek misali.

bu sene hayatımızdaki yeni kişiler -dersane sistemi bir şekilde sonlandığı için-  özel ders veren öğretmenler oldu, mecburen . 

haftanın nerdeyse her günü bir ders almak, bir sınava girmek gerektiği için, öğretmenler ve onların kişilikleri gündemi oluşturuyorlar. 

onların iyiniyetli çabalarını takdirle karşılıyoruz kızımla, diğer yandan yeni tanıştığımız insanlar olarak bizde yarattıkları izlenimlerle ilgili olarak azıcık dedikodularını da yapmıyor değiliz.

mesela dün akşam, akşam da değil gecenin bir vakti o gün ders veren öğretmenin yaşadığı küçük bir şanssızlığa karnımız ağrıyana kadar güldük.

e n'apalım? olacak o kadar! azıcık neş'eli birşey bulamazsak bu zorlu maratona nasıl dayanılır?

bulutlar, akarsu, taşköprü, ağaçlar, sarmaşıklarla örtülü bir ev...
resim gibi, gerçek değil gibi...
gerçek oysa, wales'den bir manzara fotoğrafı bu.
ben çekmedim bu defa, internette gördüm ve bir haftadır hayran hayran bakıyorum.
orada olmayı -benzerinde de olur- çok çok arzu ederek...