Covid-19'dan Ötürü Be Yavv!

Bazı  sözler var hani, söylerken dilinizin ucunu ısırır gibi, yine de ağzınızdan çıkıverir ya, mesela 31 Aralık günü vedalaşırken "seneye görüşürüz" demek bunlardan biri. 

Kaç gündür aklımda "korona günlerinde aşk" deyivermek var, kırık plak gibi dolaşıyor. Çin'deki karantina gevşeyince, mahkemelere yapılan boşanma başvuruları fena halde artmış. Anlaşılan, karantina altında, evde bir arada endişeli ve bunalmış otururken pek aşk olmuyormuş.

Dün öğleden sonra, bir yandan çisil çisil yağmur yağan soğuk hava, diğer yandan salgınla ilgili haberler, uyarılar derken bunaldım. Kafamı dağıtayım elimi meşgul edeyim diyerek  mutfağa attım kendimi.

Evdeki malzemeleri kafama göre ekleye çıkara biri tuzlu diğeri tatlı iki çeşit kurabiye yaptım. Tuzlu olanı yulaflı ve lor peynirli, tatlı olanı çikolata parçalı, cevizli ve keçiboynuzu unlu.

Kaç zamandır kısır yapmamıştım, annem "kısır çekti canım" deyince bir de kısır yaptım. Yanına da bir çay demledim. Oh, tamam işte!

Cumartesi gecesi uykum kaçıp, yatakta dönmeye başlayınca kalkıp televizyonu açmıştım. TRT 2'de N. B. Ceylan'ın "Bir Zamanlar Anadolu"dası oynamış, A. Taşçıyan ve M. Açar Film Arkası'nda konuşuyorlardı. Filmi kaçırdığıma üzüldüm.

Sonra başka kanallara uykumu getirmesi umuduyla saçma dizi tekrarlarına baktım. Olmadı, uyku gelmedi. Tekrar TRT 2'ye döndüğümde aynı film yeniden başlamak üzereydi. Yarısından fazlasını seyrettim, sabaha epey yaklaşmışken uykum geldi sonunda, filmi bitiremedim. 

Sonunu getiremesem de, o tablo gibi görüntülere, her biri ayrı incelikte anlatılmış insan hallerine bir kez daha hayran kaldım.

Sarı nergisleri üç sene önce evde minik bir saksıda yetiştirmiştim. 
Bakınca renkleriyle moral versinler diye buradalar.