içimden çığlık atmak geliyor...

,,,biraz önce sevgili arkadaşım Ö. ile konuştum, baş sağlığı dilemek için.
şimdi gözümde yaşlarla içimi dökmeye buraya geldim. çok üzgünüm.

biz Ö. ile avukatlık stajına başlamak için evrak peşinde koştuğumuz 9 eylül günü tanıştık. meğer 5 sene arayla aynı gün doğmamış mıyız? kanımız kaynayıverdi birbirimize.
stajımızı birlikte tamamladık ve aynı gün avukatlık ruhsatımızı alıp mesleğe başladık.
yıllar çabuk geçti ve geçen sene meslekte 35. yılımızı birlikte kutladık.

yılların çabuk geçmesi sözün gelişi, onlar geçerken neler neler oldu.
Ö. ve H. henüz fakültede okurken evlenmişler, fakülte sırasında kızları P. dünyaya gelmiş, H. stajını bizden önce tamamlamış ve bürosunu açmıştı.
arkadaşımla staj yaptığımız dönemde eşi H.'nin adliyenin yakınındaki küçük avukatlık bürosunda az vakit geçirmemiştim. o sırada ilkokula yeni başlayan kara gözlü küçük kız P. okul çıkışı babasının bürosuna gelir, tatlı tatlı bir şeyler anlatırdı.

sonra aradan bir zaman daha geçti, küçük P. cıvıl cıvıl, akıllı bir genç kız oldu, hukuk okudu ve bizim büromuzda staj yapmaya başladı.
derken üniversitede asistanlık sınavını kazanıp gitti ve bir kaç sene sonra anlı şanlı bir hukuk doktoru oldu.
bundan sonraki yıllarda P. ile doğrudan bağlantım olmadı. hiç olmazsa senede bir karşılıklı doğum günlerimizi kutlarken  Ö. ile konuşuyor ve ondan son haberleri alıyordum. 
P. evlendi, bir kaç sene sonra bir kızı oldu, sonra öğretim üyeliğini ve istanbul'u bırakıp izmir yakınına taşındı, daha sonra iki sene arayla iki çocuğu daha oldu, bu sefer çocuklar erkekti.
eşi de mesleğini bırakmış ve karı koca birlikte sadeaile adında bir doğal ürünler dükkanı işletmeye başlamışlardı.
bir taraftan P. blogunda, facebookta, instagramda çok tatlı yazılar yazıyor, doğal yaşamla ilgili harika bilgiler veriyor, açıklamalar yapıyordu.

geçen sene ekim ayından beri sesi soluğu çıkmaz olunca içime bir kurt düştü, yine de çocuklar küçük ancak yetişiyordur diye düşünüp üzerinde fazlaca durmadım.
dün gece instagramda eşinin P.'yi kaybettik notunu görünce  anlayamadım, anladım inanamadım, öylece kalakaldım. bu sabah o haberin gerçek olduğunu idrak ettim sonunda. canım Fü. hanım aradı, sevgili kızı  B.'nin can arkadaşının vefat haberini almış. karşılıklı ağladık, birbirimizi teselli ettik.
günü kafam karışık, ruhum isyanda geçirdikten sonra, ancak cesaret bulup  az önce arkadaşım Ö. ile konuşabildim.
P. 'yi zincirlikuyu'dan bademler köyüne doğru yolcu etmişler, onlar da arkasından yoldalarmış, canım P. yarın toprağa verilecekmiş.

adaletin bu mu dünya?
o pırıl pırıl genç kadın gitti, 3 küçük çocuğu annesiz kaldı, anne baba tek çocuklarına veda ediyor, karısını çok seven bir erkek eşini kaybetti.
ne söylesem boş!
huzurla uyu P.ciğim!


*****

aşağıda, P.'ciğimin geçen sene muhtemelen hastalığını öğrendiğinde yazdığı bir not var.
son kez yazdığı...

"Burada paylaşılan fotoğraflara ya da benim gibilerin sık sık bol kepçeden attığı kahkahalara bakıp da kimseyi dertten tasadan ari, cennet bahçesinde yaşıyor zannetmeyin. 
En nihayetinde: Mutluluk bir seçimdir. Bazen o seçimi yapmak zor oluyor, hatta imkansız gibi görünüyor ama sonuç olarak kuşlar da mutluluktan uçmuyorlar ki zaten.. 
Yaşıyorsak şükrediyoruz bir noktada, bazen bir es verip nefeslenip yolumuza devam ediyoruz.

"Mutluluğu aradığın sürece, 
Mutlu olacak kadar olgun değilsindir, 
Ve ulaşacak kadar her istediğine. 
Kayıplara yakındığın sürece 
Ve hedeflerin varsa durmadan yöneldiğin, 
Bilemezsin huzur nedir diye. 
Vazgeçersen şayet her arzudan, 
Ne hedef, ne de istek tanıyıp 
Mutluluğu artık adıyla anmıyorsan, 
O zaman olup bitenlerin akışına 
Dayanamaz yüreğin ve ruhun erişir huzura." 

#hermanhesse #şiirheryerde #2019cb