BUGÜN DENİZ OTOBÜSÜNDE....

......BİR ŞEY OLDU.

Bu sabah, hayat ve gün ters başladı.
Yok, öyle dünyanızı başınıza yıkacak şeyler değil de, günlük küçük aksilikler.
Saat çalmadan yarım saat önce uyandım. Biraz daha uyuyayım diye uğraştığım ve uyuyamadığım için sinirlendim.

Oğlumun sandviçi için pişirip, gerektikçe çıkarılmak üzere buzluğa kaldırdığım ekmekten, gece yatmadan çıkarmayı unuttuğumu gördüm. Ekmek kızartma makinesinde buzunu çözmeye çalıştım. Eh, işte oldu sayılır. Vaktinde hazırlık bitti.
Oğlumu selametle ulaşsın dileğiyle okuluna gönderdim.

Biraz, belim ağrımasın aman, egzersizi yaptım. Bir yandan da televizyonu açıp, sabah haberlerine baktım. Canım sıkıldı, duyduklarıma. Bundan sonra egzersiz yaparken televizyona bakmayacağım, konsantre olamıyorum.

Sonra kızım uyandırdım, üff, bir türlü ayılamadı yine.
Bu bakımdan babasına çekmiş, uyanması ömür alıyor. Neyse ki oğlum ben gibi, hop diye kalkar ayağa.
Kahvaltı, saç tarama derken daha aşağıya inmeden servis geldi, yine. İki haftadır, "servis beklemez, beklenir" özdeyişini ihlal halindeyiz. Yakında, bir uyarı gelecektir.
Bu geç kalma durumu ve sonucu beni geriyor. Oysa, normalinde çocuğu germesi gerekir.
Şu, başkasının yükünün hammalı oluverme ruhum beni ne zaman terkedecek, acaba?

Sonra, hazırlanırken bugün yapacağım işler aklıma geldi, bir daha gerildim.

Böyle gerim gerim vaziyette, deniz otobüsüne bindim. İ-pod'umu çıkardım, biraz Mozart dinleyip sakinleşmeyi umarak.
Heyhat! İ-pod'un şarjı bitmiş mi? Aman ya, üff! İçimden söylendim, durdum.

Kaptan, her günkü ve kimsenin kulak asmadığı "Cep telefonlarınızı kapatınız!" anonsunu yaptı, hareket ettik. İçimden düşünüyorum; "şimdi bu yolcuların en az yarısı sadece "sessiz" konumuna getirilmiş, çalışan cep telefonlarıyla yolculuk yapıyor, bu insanlar kapat demenin kapatmak demek olduğunu nasıl anlarlar acaba?"
Düşünce, sadece düşünce olsa yine iyi; sinir de oluyorum, bir taraftan.

Mendirekten çıkma manevrası bitti, yola koyulduk. Solda, iki koltuk ilerideki koridor koltuğunun altında çakan mavi-beyaz bir ışık gözümü aldı. Ay, bu ne!?

Birinin cep telefonu düşmüş herhalde diye düşündüm önce.
Sonra da doğrudan, tamam bu bir bomba birazdan patlayacak fikrine geçtim.
Zaten sabahtan beri kendi kendime sinir katsayımı yükseltmişim, bir de biraz sonra patlamak fikri az kalsın bayıltıyordu, beni.

Fakat, benden başka kimsenin umru değil.
Mutat sabah manzarası; kimi okuyor, kimi uyukluyor, kimi müzik dinliyor. Üstelik altında ışık çakan koltukta oturan iri yapılı gençce adam uyuyor.
Bir kaç dakika sonra adam uyuklamaktan vazgeçti, sandvicini çıkardı yemeğe başladı.
Hah fırsattır dedim, yerimden kalkıp adamın omzuna dokundum.
"Beyefendi, koltuğun altında bir ışık yanıp sönüyor, bir şey mi var, acaba?" dedim.
"Olabilir, bana ne?" dedi.
Amanın, ben adama bombanın üstünde oturuyorsun, diyorum, o yekinip şöyle bir bakmak bir yana, merak bile etmiyor.
"Hayır, hiç daha önce böyle bir şey görmedim de, bir sorun olmasın?"
Iıh, yine umursamadı.
Salak adam, eğil bi bak, ne diyor bu kadın diye bir toparlan!
Yok, valla. Aa, delirecem!

Yanımdaki yöremdeki bir-iki kişi şöyle bir toparlandı, ne oluyor diye bakındı. Birisi eğilip, çakan ışığı gördü. Ama, o kadar.
Ben burda böyle oturup patlama ne zaman olacak diye bekleyemem, kamarot, çımacı kim varsa birini bulayım diye kalktım, arkaya gittim. Bakındım, kimse yok.
Derken, büfenin altından biri çıktı, hemen yanına seğirttim, derdimi anlattım: "Orda, ilerdeki koltukların birinin altında bir ışık çakıyor, ne acaba?"

Genç gemici güldü, "Haa, canyeleği ışığıdır, dedi"
Nasıl yani, batmış filan değiliz ki, can yeleği ışık saçsın?

Birlikte o meşum ışık saçan koltuğa doğru ilerledik, gemici eğildi baktı; "Evet, can yeleğinin ışığı o, bazen yolcular otururken çarpıyor, ışık yanıyor" dedi.
Eski yerime geçtim, oturdum. Yan arkada oturan hanıma, "ne bileyim, bunca zamandır deniz otobüsüne binerim hiç görmemiştim böyle bir şey" dedim.
O da, anlayışla başını salladı "tabii anlamak, tedbiri elden bırakmamak lazım, belli mi olur"dedi.

İskeleye yanaşana dek, düşüncelere daldım.
Sonunda, tek yolcu bile olsa hiç değilse çabamın takdir edilmiş olmasıyla teselli buldum.

Bütün bunlar havanın lodos olmasındandır, deyip geçmeli miyim?


Picasso - Ağlayan Kadın