YUMMY

İki tane Kore var; Güney ve Kuzey.
Kuzey'ini tam bilemiyorum, kapalı kutu toplum olmayı sürdürüyorlar.
Güney'i ise, Dünya Futbol Şampiyonası organizasyonundan ve sinemasından tanıyorum. Ekonomik olarak kısa sürede gelişen bir toplum olduklarını biliyorum.

Anlaşılan sadece ekonomilerini değil, var olan kültürlerini ekonomilerine uydurarak geliştirmişler ki, son senelerde, örneğin sinema konusunda çok farklı ve başarılı yönetmenlerini duyar olduk.

Kore sinemasını seviyorum.
Bu biraz iddialı bir ifade oldu; uzman görüşü verecek kadar çok film görmedim, doğrusu.
Yine de seyrettiğim filmlerden ayrı ayrı, çok etkilendiğimi söylemeliyim.
İlk gördüğüm Kore filmi Chan-wook Park'ın "İhtiyar Delikanlı"sı idi, çarpılmıştım. İçerdiği şiddet öyle sahici ve haklıydı ki.
Sonra, festivalde "Fedakar Kız" ve "Boş Ev"i gördüm. Kim Ki-Duk'a büyücü gözüyle bakmaya başladım.
Geçen sene yine Ki-Duk'un "Yay"ını, bu sene de "Nefes"ini gördüm.

Başka bir dünyası var, bu filmlerin.
Zaman zaman çok yavaş akan, çoğunlukla masal gibi bir şeyler anlatan, bunun yanısıra gerçeklik-olabilirlik duygusunu hiç kaybetmeyen, kaybettirmeyen.

Nefes'i geçen ay, gösterimden kalkmak üzereyken yakalayıp, sinema demeye bin şahit ister tuhaf bir salonda görmüştük. Ne ortam, ne o günün tuhaf koşulları filme olan ilgimizi bir an bile eksiltmemişti. (Paragraf başına, filmin adının üstüne tıklarsanız, bilgi veren bir yazıyı okuyabilirsiniz.)

Aşağıdaki kısa film, gidip Kore'de sinema okumayı aklına koymuş genç bir kızın kısa filmlerinden biri.
Ben çok sevdim.
Onun gidip, orada film okumasını çok isterim; umarım dileği gerçek olur.

Belli mi olur, böylece biz de "onun ilk filmlerini yıllar önce görmüştük" deyip, kabarabiliriz.



Yummy- Roman Alkan