İNANMAYACAKSINIZ, BÖCEK YİYEYAZDIM!

Akşamüstüne doğru Şekerpembe msn'den göz kırptı.
Sonra, aramızda şu yazışma oldu.

E.K.: benim böcek nasıldı? böööö!
Ş.P.: ay ofistekilere söyledim de "aman olur öyle şeyler" dedi, manyaklar!
E.K.: mesele çıkarmadım ama, dilimin üstünde arada bi his oluyo, ıyyykkk!
Ş.P.: olacağı varmış diycem ama, sahiden çok cool durdunuz :)
E.K.: ben bunu blogda yazayım da haberi olsun ahalinin...
Ş.P.: evet ya yazmalısınız, bakın ardından başkalarından nasıl hikayeler düşecek?
E.K.: sersemler bi özür bile dilemediler :(
Ş.P.: doğrusu bu kadarını beklemiyordum, protesto etmeli
E.K.: ah ha! şimdi aklıma geldi
Ş.P.: was is das?
E.K.: bu sabah bizim yan sokakta kanalizasyonu açma kazısı yapıyorlardı
düşündüm ki, istanbulda kesin, her gün birileri bok çukuruna düşüyordur, bu salaklar işaret koymadan çalışıyor
ben düşsem, artık nezaketi bırakıp bok çukuruna düştüm derdim herhalde...
yani neyse, bok çukuruna düşmek değilse de böcek yedim diyebilirim artık!
Ş.P.: nerdeyse :)
E.K.: bak ne isteyeceğini bileceksin, duyuyor ve kabul ediyor
Ş.P.: evet this is the secret!
E.K.: ahh! bu arada sabah sana Çinlilerin yedikleri ıvır zıvır faslından gönderdiğim böcek* fotolarının katkısını da unutmamalı
Ş.K.: sırf böcek mi? her türlü yenmeyecek şey vardı, orada

****************

Buraya kadar okuduklarınızdan içiniz yeteri kadar kalkmadıysa ve de merak buyurduysanız, olayı anlatayım size.

Öğlende, Şekerpembe ile, Tünel'de bir yere* yemeğe gittik. Kaç zamandır görüşmemiştik, yemek bahanesiyle iki çift laf etmekti niyetimiz.
Yemeğimizi yedik, üstüne Şekerkız çay istedi, ben orta kahve.
İyi.
Kahvemin son yudumunu keyifle hüüplettim.
Son yudumda olur bazen ya, ağzıma biraz da telve geldi. Tam yutkunacaktım ki, dilimin üstünde kahve telvesinden daha yoğun bi şey hissettim. Peçeteyle sıyırdım, ıyyy, minik bir kalorifer böceği!
Aldım, fincanın tabağının kenarına bıraktım. O sırada hararetle bir konudan sözeden Şekerkız'ın cümlesini bitirmesini bekleyip, "kahveden böcek çıktı" dedim.
-Lütfen bayılmayın!-
Sonra, garsonu çağırdım; "kahveden böcek çıktı, aşağıya haber verin de dikkat etsinler, ilaçlasınlar" dedim.
Benim bunu sakin sakin söylemem, garsonu tarümar etti, ne diyeceğini bilemedi. Fincanı, işletme sorumlusu gibi duran genç hanıma götürdü. O da aval aval bakındı, sonra fincanı tezgahın kenarına bıraktılar; fincanda cüzzam var sanırsınız.
Hesabı istedik.
Lütfetmişler, böcekli kahveden ve çaydan para istememişler. O ara garson, aslında kahve kapalı kutuda duruyor, ama... diye birşeyler geveledi.
Kapıdan çıkana dek, ne özür dileyen oldu, ne başka bir jest yapan.

Şimdiye dek hiç bir zaman, aşırı tepki veren bir kadın olamadım. Aslında heyecanlı ve endişeli bir tip olmama rağmen, bazen o kadar soğukkanlı olabiliyorum ki, kendime şaşıyorum.
Böyle davranınca, olan biteni önemsemediğiniz sanılabiliyor. Tam aksine, sadece, gürültü yapmakla bir sonuç alınamadığı düşüncesindeyim.
Artık, farklı düşünüyorum.
Benim sakin tavrıma karşı onların yaptığı, bir özür dilemeyi çok görmeleri, gönül almaya çalışmamaları yüzsüzlük, görgüsüzlük.
Bu en başta o işletmenin sahibinin, yöneticisinin hatası; personeline bu gibi durumlarda nasıl davranılacağını öğretmemiş olduğu için. Ayrıca, orada çalışan çocukların gündelik hayatta alacağı tavırları bilememeleri tüm toplumun zaafı; özür dilemeyi bilen yok!

O an civaklayıp, fincanı elimden fırlatsaydım, ağlamaya başlasaydım, bütün lokantayı başıma toplasaydım, adım gibi biliyorum bir kuruş para ödemeden oradan çıkar gider ve kendimi çok haklı bulurdum.
Yapmadım.
Bu toplum için hatalı davrandım.
Sakin davranmayı sürdüreceksem, kendime medeni bir toplum arasam gerek.


*Gittiğimiz yerin adı LOKAL.
Kahvelerinden böcek çıkıyor, gitmeyin.

* Fotoğraf ekleyecektim, sonra bu yazıyla beraber fazla gelir diye caydım.