İNSAN İNSANIN NESİDİR?

Laleli'de demişlerdi.
Laleli'nin neresinde yahu? Yıllarca oralardaydım, fakülteye giderken hiç öyle yerler bilmezdim.
Meğer, üniversite binalarının hemen arkasında bir aralıktaymış. Her gün mü, haftada iki kez mi oraya otobüsle gelirlermiş. "Siz kendiniz bakıp, görüp konuşursanız, aracıya gerek olmadan, anlaşırsınız, hem de simsarlara para kaptırmazsınız."
Anlamamıştım ne kastettiklerini, ta ki arkadaşımla oraya tam da otobüsün hemen arkasından ulaşana dek.
Otobüs, Moldova'dan geliyordu. İçinden genç, orta yaşlı, uzun, kısa, ince, toplu, sarışın, kumral ve yol yorgunu kadınlar indiler. Kenarda bekleyen birileri, kadınlara yanaştı. Hemen telaşlı konuşmalar olmaya başladı.
Serseme dönmüştüm, elim ayağım birbirine karıştı.
Arkadaşım, üç senedir oğluna bakan Moldovalı Gagavuz Anna'yı da yanında getirmişti. Anna, kadınlara ne istediğimizi söyledi: "Bu hanımın hasta yakını var, ona bakılacak."
Orta yaşa yakın gösteren topluca bir kadın, "ben, hemşireyim" dedi, "bakarım".
Kaç para verileceğini bile sormamıştı, ücretler "piyasa" tarafından ayda 300 dolar olarak belirlenmişti, çoktan.
Bir kaç kişiye daha soruldu, ya da onlar yanaşıp "iş nedir?" diye sordular.
"Tamam" dedim, gidelim. Daha fazla dayanacak gücüm kalmamıştı; esirimizi bulmuştuk işte, bir an önce oradan kaçmak istiyordum.

Bir dönem birlikte çalıştığımız yaşlı beyefendinin, alzheimer olan eşiyle oturdukları eve geldik. Hanımefendiye bakacak olan eski hemşireyi teslim ettik ve her şeyin yolunda gitmesini dileyerek, oradan ayrıldık.

Unutmak isteğiyle, hafızamın en dibindeki köşelere ittiğim, on küsür yıllık bu anı, tüm canlılığı ve ruhumu kıskaça alan etkisiyle sökün ediverdi, bir film seyrederken.
Ken Loach'un "It's a Free World..."/"İşte Özgür Dünya"sını izliyordum.
Anlatılanın tümü, benim ufacık bir noktasından bulaştığım hayatları bizzat yaşayan, benzer durumdaki insanların öyküsüydü.

Sözünü sakınmayan, olanı biteni net bir şekilde yüzünüze yansıtan, "politik" diye nitelenen filmler yapan usta İngiliz yönetmenin son filmi, bu.
Politik olmayı bir tarafa bırakın, o kadar doğru sözlü bir film ki, İstanbul'da bile sadece bir tek sinemada gösteriliyor.
Neden mi?
Gerçeğin, saf ve acımasız olanının, insanı utandıran gerçeğin suratımıza çarpılmasından hiç mi hiç hoşlanmıyoruz da ondan.

Filmin neyi anlattığı burada özetlenmiş.

Filmle ilgili bir kritik okumak isterseniz, o da burada.

Burada ise, Fatih Özgüven'in yazıdan sonra yayınlanan kritiği var.

Yaşadığımız dünyanın çarpıklıkları nasıl düzelir diye kafa yormak için, sorunları bilmek gerekiyor. Bilmek için öğrenmek, anlatılana kulak vermek. Ken Loach anlatıyor, görmek için çaba gösterin.

.