KÖFTE

Babaları Balkan Savaşında esir düşmüş, annelerini bebek denecek yaşta kaybetmiş ve onları büyüten babaanneleriyle birlikte Türkiye’ye göç etmiş iki erkek kardeş, kona göçe, Manisa'nın Akhisar ilçesine gelmişler.
Orada, Makedonya’da sokak satıcılarının yaptığına benzer bir tür ızgara köfteyi daha da geliştirebilme imkanı bulmuşlar. Tamamen dana etinden mamul, sadece tuz ve soğandan oluşan, yiyene et tadı veren bu köftenin altına, kepekli bir tür pideyi tereyağında kızartarak doğrayarak yastık yapmışlar. Izgara edilmiş yeşil biber ve tavada tereyağıyla ısıtılmış domateslerle sunulduğunda, yiyenin unutamadığı bir lezzetin yaratıcısı olmuşlar. Sonunda da 1928 yılında limon sandığından sandalyeleri olan küçücük bir dükkan açmışlar kendilerine.
1934 yılında da, şimdi hala faal olan tarihi dükkanlarına taşınmışlar. On yıllar boyunca Akhisar’ın ilk ve tek köftecisi olarak bu lezzetin ününü tüm ülkeye duyurmuşlar. Öyle ki, İstanbul – İzmir anayolundan saparak Akhisar’ın içine, Merkez Çarşı’ya gelip bu köfteyi tatmak isteyen İstanbullu müşterileri her gün daha fazla gelir olmuş dükkana…

Bu son söz, tamamen doğru; biz o yoldan sapıp köfte yiyen yolculardandık.
Köfte için ilk yoldan çıkış tarihimiz 1993 olmalı. O zaman, merkezde çarşı içinde küçük bir dükkan vardı. 2000 yılında kara yolundaki büyük dükkanı açtıklarında da Ege'ye yaptığımız yolculukların ya gidişinde, ya dönüşünde mutlaka oraya uğrar olmuştuk.
Lezzetli köfteleri, isteğinize göre bolkepçe kendi hazırladığınız salatası, nefis İzmir sütlü tatlıları ve bütün bunları daha da cazip kılan ucuz fiyatıyla vazgeçilmez yol durağımızdı, Ramiz.


Bir porsiyon, pideli Ramiz usulü köfte.

Son yıllarda Ege yolculuklarımızı arabasız yapıyor olunca, Ramiz de gözümde tüter olmuştu.
Sonra bir baktım ki, caddeye Ramiz açılmış. Kardeşimin demesine göre, "ooo, çoktan açılmış, ben anca görmüşüm". Olabilir.
Sonunda, bugün hafif bir öğle yemeği niyetiyle yer ararken, Ramiz aklıma geldi. Arkadaşım Ş. de bana katılınca, kendimize nefis bir ziyafet çektik.
Canı köfte çekene duyrulur.


Tepedeki meraklı surat, köftemin altındaki bir dilim pideyi gövdeye indirdikten sonra, böyle gevşemiş, poz veriyordu.

.