80-50

İstanbul'u ilk kez üniversiteye kayıt olmaya geldiğimde gördüm.
Görmek ne kelime, çarpıldım, adeta!
Vapurla Haydarpaşa'dan Karaköy'e doğru geçiyordum, "bu şehirde yaşanır!" dedim.
Öyle düşünüyorum, bunca yıl geçtikten sonra bile.
İnsan, bu şehirde yaşadıktan sonra, dünyadaki başka bir yerde yaşamak istenmez.

Yıllar sonra bir kez daha bir güzelliğe çarpıldım.
Karpiç'in salonuna girmiştim, arkadaşım bizi tanıştırıyordu.
Karşımda bir çift içi gülen göz ve gülümseyen yüz vardı.
O yüz güldüğünde dünya aydınlanıyor gibi gelmişti, bana.
O an, aşık oldum.
Evet, yıldırım aşkı var.

Bizim aşkımız sakin bir aşktı.
Şimdiki aşklar gibi gösterişli ilan etme biçimleri bilmezdik biz o zamanlar.
Biz şiir okurduk birbirimize, aşkımızı anlatmak için.

dedi ve 50 yıldır aynı yastığa baş koyduğu sevgili karısını yanına davet edip, birbirlerine okudukları şiirleri aradan hiç zaman geçmemiş gibi karşılıklı okudular.

Beyaz saçlı beyefendinin sekseninci doğumgünüydü ve gözlerinin içi gülen hanımefendiyle evlenmelerinin üzerinden tam elli sene geçmişti.

Biz o gün orada olanlar, kardeşler, yeğenler, çocuklar, torunlar bizleri hayatta her zaman destekleyen, binlerce ortak anı biriktirdiğimiz bu iki güzel insanın içimizi ısıtan beraberliğiyle mutlu olduk. Çok!




.