BİR ŞEHİR BUNCA ACIYI NASIL TAŞIR? PEKİ YA O ŞEHRİN KADINLARI...

Tatilde Khaled Hosseini'nin "Bin Muhteşem Güneş"ini okudum. Geçen sene Uçurtma Avcısı'nı okuduktan sonra almış ve bir fırsat bulup okuyamamıştım.
İki hafta önce Eleştirel Günlük Uçurtma Avcısı'nın filmini gördüğünden söz edince, hatırlayıp okunacaklar sırasında yukarıya taşıdım, Bin Muhteşem Güneş'i.

"Bu kentin ne çatısını aydınlatan ayları sayabilirsin,
Ne de duvarlarının gerisine gizlenen bin muhteşem güneşi."
Böyle demiş Saib-i Tebrizi, onyedinci yüzyılda, Kabil'i anlattığı şiirinde.
Kabil.
Biz Kabil'i Afganistan'ın başkenti diye biliriz. Ve kendisinden doğudaki ulusları ve kültürlerini yok sayma geleneğinin bir parçası olarak -haklarında pek de bir şey bilmeden hatta- kısmen küçümseriz de.
Son senelerde Afganistan, kah ikiz kule saldırılarının devamında günah keçisi seçilerek, kah ondan da önce süper güçlerin tepişmesinde işgale uğrayarak acı yıllar  yaşadı. Çok insanı kaçtı, göçtü, öldü, sakat kaldı.
Bütün bunların yanında, o coğrafyada yaşayan kadınlar hep ikinci sınıf insan muamelesi gördü, ataerkil düzenin en koyusunun kurbanı oldu, acıları katmerlendi.

İşte, "Bin Muhteşem Güneş" bu kadınlardan bir kaç tanesini, kaderleri çakışan yaşadıkları birbirine değen bir kaç tanesini anlatıyor: Meryem, Leyla, Azize.
Kader, evet ya orada yaşananlara kader demek lazım, yoksa bu kadar acı, bunca eziyet çekme çektirme hali başka türlü açıklanamaz. Kader olmalı bu! İnsan akıllı ve düşünen hayvansa eğer, bu yaşananları açıklayacak başka bir şeyler olmalı. Aklın ve düşüncenin bittiği yerdeki her ne ise o, kaderse kader!

Diyeceğim, Uçurtma Avcısı sizi çarptıysa, Bin Muhteşem Güneş nefessiz bırakacak. Elinizden bırakamayıp, bir solukta okuyacaksınız. Haklısınız üzüleceksiniz, yüreğiniz daralacak, ağlayacaksınız.
Bazı eski Türk filmlerinde melodram gibi anlatılan, kulaktan kulağa söylenen inanılmaz öykülerde hatırlanan, bizim toplumumuzun da kısmen yaşadığı ve muhtemelen yaşamakta olduğu kadının ezilme ve yok sayılma durumu sizi çarpacak.
Ne çare!?

.