saç baş halleri ve "ergen yazarı murakami" üzerine karışık düşünceler

öyle sanıyorum ki, hayatının akışını değiştiremeyence insan,
insanın dişi olanı daha çoklukla,
saçının biçimini değiştirme, saçını boyatma yollarını deniyor.
sanki insanın sureti değişince, hayat onu başka kişi sanıp "pardon" diyecek ve başka türlü davranacak.
pardon demiyor hayat. onun işi pardon demek değil ki, bildiğini okumak.
sen "sen" olup o bildiğini okumalardan payını alacaksın.
o kadar.

saçım şöyle havalı olsaydı, fikirlerim farklı olur muydu?

kitapçıdayım, bakınıyorum.
ben yaşlarda bir kadın, kasadaki genç kadına soruyor: "bu, murakami nasıl bir yazardır?"
kasiyer cevap veriyor, "çok okunur, özellikle gençler çok tutuyor."
kadın sohbete devam ediyor, "oğlum çok okuyor da, her kitabını okudu galiba. ben de okuyayım diyorum, neler yazıyor?"
kasiyerin cevabı beni konuşmayı ilgiyle izlemeye mecbur ediyor, "ergenleri anlatıyor, ergenlik halleri filan işte!"
fanatik murakamicilerden değilim, üç romanını severek okudum. yarattığı dünya, insanın derinliklerindeki meselelerle yüzleşme halleri çok ilgimi çekti, sevdim. nobel alacağı düşünülen yazarın, ergenleri anlatan yazar, ergen yazarı damgasından çok daha fazlasını hak ettiğini düşünüyorum.
dayanamayıp, yazar soruşturması yapan kadına "okuyun, beğenirsiniz" deyivermişim.
sonra arkamı dönüp başka bir şeyle ilgileniyorum.
iki dakika sonra tekrar kasaya döndüğümde, murakami'yi ergen yazarı sayan kasadaki genç kadın, oğlu murakami seven kadına "ergenlik çoktan geçip gittiğine göre, murakami okumaya gerek yok, artık" diyor.

ergenlik, öyle kolayca geçip  giden hastalık gibi bir hal olsa keşke!

murakami'nin son "ergen" kitabı!