DENİZ KIYISINDA

Son iki hafta, günler birbirine benzeyerek geçti. Günlerin bu şekilde birbirine benzemesini çok özlemişim. Aylardır yaşadığımız birbirine benzeyen günlerden farklıydı bu benzer günler, sanki benzersizdi.

Aynı ve farklı bir benzerlik ve benzemezlik.

Tatilde olmanın hafiflettiği zamanlar.

Uzaktan bakmanın azalttığı endişeler.

Sabah uyandığımda aklımda olan, az sonra yoldaki böğürtlen çalısından üç dört meyveyi atıştırarak denize doğru yürüyeceğimi, henüz rüzgar çıkmamışken sakin denizde yüzeceğimi bilmenin verdiği huzur.

Kahvaltıda yumurtayı nasıl yapacağıma karar vermek için yapılan küçük soruşturma; menemen mi istersin yavrum,  bugün çırpılmış mı olsun, patatesli omlet yapayım mı?

Son çaylar içilirken günlük telefon konuşmaları, her şey yolunda mı orada?

Evet, birazdan denize gideceğiz, bakalım rüzgar çoğaldıysa Akyarlar'a gideriz.

Günün sonraki kararı, gün batımında nerede olalım belki de...

Akşam ne yapacağımız  konusunda fazla düşünmeye gerek yok, balkonda oturup arada burnuma çarpan kokunun hangi çiçeğin parfümü olduğunu düşünüp, uyku bir anda bastırana dek kitap okumak, sohbet etmek.

Tenha vakitlerde yapılan yürüyüşler, eskiden olmayan yeni açılmış yollara girmek,  oralarda neler olduğunu keşfetme üzerine küçük maceralar.

Bir otelin kenarından devam eden patika.

"Biz deniz kenarına çıkmak istiyoruz, nereden yol var?" 

Yol bitti, yanlış gelmişsiniz, burası personel kapısı. 

"Geri dönmemiz mi gerekiyor?"

Aslında buradan çıkarsınız ama yasak. Belki biz görmezsek...

Filmlerdeki gibi, personel kapısından mutfağa, oradan servis salonuna hızlı adımlarla geçiş, neyse ki henüz vakit erken, servis başlamamış. Ve hoop bahçedeyiz. İşte önümüzde sahildeki yürüyüş yolu ve deniz. 

Kahkahalar eşliğinde yürüyüşe devam ediyoruz.

Öğleden sonra, deniz kenarında gölgede uzanma zamanı. Kitabımı az önce bitirdim. 

Ben geçen hafta İhsan Oktay Anar'ın "Suskunlar"ını okuyup, eski İstanbul hayallerine dalıyorken, kızım Toni Morrison'un yüzyıl başından bir zenci mahallesinde yaşananların öyküsünü anlattığı "Sula"sını okuyordu. 

Bitirdiğim  kitap o, kızımın çok beğendiği benim de bu beğenide ona katıldığım Sula.

Çatal adasının arkasından bir tekne belirdi, fotoğrafını çekebilir miyim düşüncesi geçti zihnimden. Yanımdaki şezlongtan kızım "acıktım" dedi.

Dönüp kızıma cevap verene kadar tekne adanın önüne geçmiş. Yerlerini beğenmediler anlaşılan, Turgutreis tarafına doğru seyre devam ettiler.

Açıktan bir sürat teknesi geçiyor. Plajın köpeklerinden biri tekneye uzaktan havlayarak iskelenin ucuna koşuyor. Onun kardeşi ise serçelere havlamayı seviyor.

İlk birkaç gün zihnimde "neden tatile geldik, dikkatli ve uzak olmak yeterli olacak mı" düşünceleri arı kovanı misali vızırdadı durdu. 

Sonra düşündüm de, önümüzdeki aylarda uzun süre denize ve sesine beş adım uzaklıkta oturup, ufka doğru boş boş bakıp, rüzgârı bedenimde bu kadar doğrudan hissedemeyeceğim, belki.

Eğrisi doğrusuna denk düşüp şu devremülk denen küçük evceğizin varlığı sayesinde buraya kadar geldiğine göre, vicdan azabı duymadan otur ve anı yaşa.

Günün bu saatinde güneş artık ısırmıyor, rüzgâr bu koyda hiç eksik olmaz üstelik.

Tembellik etmek için en uygun vakitler.

Bodrum yarımadası, otuzbeş senedir her ziyaretimde yeniden hayran kaldığım coğrafya.

Geçen zaman içinde önce kıyıları sonra yamaçları en son tepeleri beton yapılarla dolsa da, yine her seferinde gizemli yanıyla tanışmak mümkün.

Bir arkadaşım, Bodrum'u sevmek aşkla yapılan bir eylem demişti, doğru bir tespit.

Oradan her ayrılışımda içimde olan dönüp gelmek özlemiyle, vedalaşıyorum bu güzelim yarımadayla.