Adım çıkmış dokuza inmesin madem sekize!

Bu da nasıl bir başlık, değil mi?

Şundan ötürü, beni tanıyan insanlarda gerçek hayatta da sanal alemde de "ay sen ne güzel geziyorsun, ne çok geziyorsun" izlenimi bırakıyorum.

Yalan yok, gezmeyi severim, elimden geldiğince gezerim de, ama diyelim ki bu yaz iki ay mahalleden dışarı çıkmadım mesela ve yine aynı sözleri duydum.

Nasıl bir şöhretse bu?

Neyse, madem böyle nam salmışım, hiç bozuntuya vermeyeyim ve bugünkü şehir içi maceramı nakledeyim.

İlk olarak Taksim'e gidiyorum, bizim tarafın metrosu, metrobüs ve karşı tarafın metrosu ile evden çıkışımın üzerinden bir saat ancak geçmişken metronun Taksim Gezi Parkı çıkışındayım.

Parkta sakin bir sabah sürüyor, banklarda tek tük oturan var, ağaçların yaprakları sararmaya başlamış, meydana yakın çay bahçesi de sakin duruyor.

Orada bulunma nedenim olan işi çabucak hallediyorum ve AKM'ye doğru yürüyorum.

Merakım, Sanat Galerisi'nde yeni sergi var mı acaba?

Asansörle galeriye çıkmak için beklerken, asansörden iki bey iniyor ve asansöre doğru hamle ettiğimi gören birisi "nereye?" diyor. Galeriye diyorum, sergi yok mu? Yok sergi, henüz yerleştiriliyor diyor. Öyle mi, teşekkür ederim diyorum ve çıkıştaki afişlere daha dikkatli bakınca Kültür Yolu Festivali sergilerinin gelecek hafta başlayacağını anlıyorum.

AKM'de sergi yoksa İstiklal Caddesinde bulurum, caddeye doğru yürümeye başlıyorum.

Ama önce meydandaki bin yıllık gözlükçüme uğruyorum, gözlüğümün plaketlerini değiştirebilirler mi? Lafı mı olur, hemen hallediliyor. Sağ olun çok  teşekkürler ve borcunuz yok, olur mu, olur, bunca yılın hatırı var ne de olsa. 

İstiklal Caddesinin başındayım ve gülümsediğimi fark ediyorum. Neden? Çünkü İstanbul'daki yıllarım içinde tam bu noktadan o kadar çok geçtim, burası o kadar çok anıyla dolu ki çevredeki herşey değişse bile orada olmak var ya, işte o his değişmiyor.

Galatasaray'a doğru yürüyorum, döviz bürosundaki genç kadınla uzaktan göz göze geliyoruz, hoop hemen dönüp gişeye yaklaşıyorum, selam veriyorum, konuşuyoruz. Sonra saçlarında tek tük aklar görüyorum, tanıdığımda küçücüktü, vayy yıllar...

Eski Alkazar sineması uzunca süre kaplı kaldıktan sonra "a kind of community space" tanımlamasıyla açıldı. Şimdi orada 1. katta "Birleşen Sular Filizlenen Umutlar" başlıklı bir karma sergi var.

Sergi ilginç, ama asıl hoş olan defalarca güzel filmler seyrettiğim eski küçük sinema salonunda olmak.

Tuvalete gitmek  için 3. kata çıktığımda yukarıdaki fotoğrafta gördüğünüz salonla karşılaşıyorum. Dans salonu, yoga stüdyosu veya benzeri amaçlar için kullanılıyor olmalı.

Ah, keşke genç olsam ve Beyoğlu'nda yeniden yaşasam...

Galatasaray'a ulaşmak üzereyken sağa bir dirsek atıyorum, Balık Pazarı'na giriyorum, eski aşina dükkanlardan pek azı duruyor, ama olsun sokaklar yerinde. Bir de sola dirsek ve Cumhuriyet İşkembecisi'nin önündeyim, gireceğim ama daha öğlen bile olmadı, işkembe çorbası için çok erken.

Sakarya tatlıcısının da vitrinine yalanarak bakıyorum, tatlı için de çok erken henüz ve tekrar caddeye çıkıyorum.

İşte karşımda Yapı Kredi Kültür Sanat. Önce kitapçının vitrinindeki geri geri yürüyerek İstiklal Caddesini geçen kadın olarak tanımlayabileceğim ilginç video yerleştirmesini seyrediyorum, sonra kitapçıya girip bir dolanıp kitap almadan çıkıyorum, evde okuyacak çok kitap var, gelecek defaya alırım.

Üst kattaki son sergileri daha önce görmemiştim, Fulya Çetin ve İlhan Sayın sergilerini merak ve ilgiyle geziyorum. Bilgi için, tık!

Yukarıdaki resim İlhan Sayın'ın Geyikli Gece başlıklı sergisinden Gece Serisi bölümünden Karmaşık Sorunlar. Biraz karamsar bir duruşu var, ama beni çekiyor kendisine.

Galatasaray'dan sonra Tünel'e doğru yürürken gezecek başka sergiler gözüme çarpıyor, ama gelecek defaya bırakıyorum, hem İş Sanat Resim Heykel Müzesini ve Casa Boter'deki Burhan Uygur sergisini yaz başında gezmiştim zaten. 

Tünel'e doğru yürürken Kırmızı Kedi Kitapevi'nin kapandığını görüyorum, üzülüyorum.

Karaköy'e iniyorum, Kadıköy vapuru kalkmak üzere, yetişiyorum, çok susamışım, bir su alıp ön güverteye çıkıyorum. 

Vapur Eminönü'ne yanaşınca inenler oluyor, denize yakın bir yere geçiyorum, yanıma bir Japon aile oturuyor, anne, baba, abla ve oğlan kardeş; çok tatlılar.

Yukarıdaki fotoğrafları vapur Eminönü iskelesinde iken çektim. Yukarıdan aşağıya Karaköy, Galata, Boğaz girişi ve tarihi yarımada sıralanıyor.

Bizim kıyıya geçince karnım acıktı nihayet, Kadıköy Çarşısındaki köftecide yemek yedikten sonra Hacı Bekir'de kahve içiyorum ve sabah beri yürüdüğüm adımların sızlattığı ayaklarımı biraz dinlendiriyorum.

Artık eve giden metroya binme zamanı geldi.