GECEDE KÖPEK SESİ

"Söyleyin, niçin bu kadar çok köpek var? Kimin bunlar ve niçin? Gündüzleri hepsi zararsız, uyuz gibi, mazlum bakışlarla küçük sürüler halinde dolaşırlar sokaklarda, zulüm gören Hristiyanlar gibi ama gece olunca nasıl da aşırılaşıyor kibirleri ve sesleri! Önce biri, sonra diğeri, sonra hepsi, saatler boyu onların öfkeli, acı, aya yalvaran tiradlarını dinlersiniz. ...Ama sabahları bir sürü horoz sesi duymak hoşuma gidiyor; rüzgarla gelen yankılar oluşturuyor bunlar."

Haiti, 1948
Yerel Renkler
Truman Capote

Haiti nere, Anadolu'nun ortası nere?
1948 demiş yazar, benim köpek sesli çocukluğum ondan yirmi sene sonra.
Haiti nerde diyene cevap; Batı Hint Adaları diye anarlarmış eskiden, şimdi Orta Amerika'da Karayip denizinde bir ada ülkesi deniyor.
Anadolu'nun ortası, uzak yakında, erişilmesi zor bir yerler işte.

Kitapta gece bağıran köpeklerle ilgili paragrafı okuyunca, çocukluğumdaki köpek sesleri geldi aklıma.
Köpekten korkar(d)ım. Nedeni çok yalın değilse de, nedenlerden biri o uzaklardan duyulan ulumalar. Gece, sinemadan, komşu gezmesinden eve dönerken birkaçı birarada yanımızdan geçerlerse, o sırada uyuyakalmış kardeşimi taşımıyorsa babamın bacağına sarılır, ya da annemin eteğine yapışırdım.
O sokakta yaşayan köpekler, şimdi caddede gezdirilirken gördüğüm günün modasına en uygun hemcinslerine benzemezdi. Şimdilerde rastladığım sokak köpekleri çoğunlukla tek başına kafa önde yürüyorlar. nadiren bir kaçı birlikte oluyor. Bir araya gelişleri, genellikle yaşadıkları mahallede alana belirleme, başka köpeklere meydanı kaptırmama amacıyla.

Köpeği eskisine benzemeyen yaşantımızın horoz sesi de eksik, şüphesiz. Onu da, senede birkaç sefer tatilde, denk düşer de yakında tavuk besleyen bir teyze varsa, duyabiliyoruz.
Desen Picasso'nun. Üç çizgiyle yapılmış, sihir gibi.

.