YALDIZ TOZU

İlkokul binasının arkalarında, bahçe duvarına yakın yerde bir baraka işlik vardı.
İş eğitimi dersi malzemesi mi koyarlardı, yoksa artmış veya kullanılmayı bekleyen inşaat malzemesi mi vardı; hatırlayamıyorum.
Belki de Amerikan yardımı süttozu kutularını koymuşlardı.

Bize süttozu verirler miydi, verilse bile ben içer miydim? Onu da hatırlamıyorum.
O yıllarda, pek boğazsız, titiz anne tanımlamasıyla söylersek, çelimsiz bir çocuktum. Sanırım, sadece yemek yemesi için çok çok ısrar edilen ve biraz da bu negatif ilgiyle beslenen, normal bir çocuktum.

Baraka, yarım silindir şeklindeydi.
Silindirin yarı daire olan dar kısmında bir kapı vardı. Dar bir kapı.
Yoksa, sadece, çengelle tutturulmuş, gereğinde ittirilerek girilen düz bir tahta mıydı?
Silindirin uzun kısımlarında -en azından bir tarafında- bir iki pencerecik vardı, galiba.

Barakanın teneke yüzeyine, siyah okul önlüklerimizin kolunu, ya da önlük cebimizde katlı duran ütülü bez mendillerimizi sürdüğümüzde, kumaşa yaldızlı bir parlaklık bulaşırdı.
O parlak toz, biz kızlar için çok değerliydi; bir tür sihirli masal tozu gibi...
Yine de, o değerli toza ulaşmak için bile, barakanın olduğu yere pek sık gitmezdik. Sanki oralarda dolaşmak konusunda gizli bir yasak vardı.

Dün, öğlen üzeri, evin önünde durup beklerken, yeni filizlenmeye başlayan kuru dallarda titreşen, bahçe demirine vuran güneş ışığı, bir an gözümü aldı.
Neden bilmiyorum, o an, barakanın yaldız tozunu anımsadım; bunu anlatmalıyım düşüncesiyle aynı anda üstelik.

Bakar mısınız, kışsonu güneşinin oyununa?

Vincent van Gogh
Almond Tree in Blossom
Van Gogh Museum, Amsterdam