MÜZESİZ "MASUMİYET"

Hep duyarım; Zeki Demirkubuz, Masumiyet.
Anlatırlar; Haluk Bilginer'in bir sahnesi var, öldürür insanı.
Sonra, "Kader"i çekti Z.D., geçen sene sinemada gördüm. Nasıl da takıntılı, tutkulu, ölümüne bir aşkı anlatıyordu. Nasıl da içimi mengeneyle sıkan bir kader vardı, orada.
Deniyordu ki, bu Kader filmi o meşhur Masumiyet'teki kahramanların nasıl olup da o sona vardıklarını anlatmak için yapıldı. Bir tür ters-film.
Peki, neler olmuş Kader'in devamında? Masumiyet neyi anlatıyormuş?
DVD sini aldım ve seyretmek için uygun zamanı kollamaya başladım.

Taa ki, bu güne dek.
İşte, bu günün sonunda "Masumiyet"i seyrettim.
Duyduğum her şey doğruymuş, anlatılanlar eksikmiş bile.
"Masumiyet" çok güzel bir film; diliyle, anlattığıyla, ifade şekliyle, oyuncularıyla, toplumsal gözlemiyle...
Z.K., konuşurken, bir türlü meramını kısaca toparlayıp, anlatamayan bir insan. (Hayır, hayır! Çamur atmak için söylemiyorum, DVD'nin sonundaki röportajı izledim, oradan biliyorum.) Fakat, film yönetimindeki başarısının bu konuşma sıkıntılı, sıkıcı haliyle uzaktan yakından ilgisi yok.
Yönetmenin diğer başarısı da, Haluk Bilginer'in oynadığı Bekir'in -kırdayken Yusuf'a anlattığı- Uğur'a nasıl tutulduğuna dair hikaye. On dakikalık bu tirad, bir filme damgasını vuruken, diğerinin tüm çatısını oluşturuyor. Hem de ne başarıyla.

Bu iki filmi seyredin. İster yapım tarihi sırasıyla, ister olay tarihi sırasıyla.
Sinemamız için önemli kavşaklara tanık olacaksınız.



.