İTİRAF

Pek yapmadığım bir şey yapıp, dedikodu yapacağım, şimdiik. Sıkı durun! Kemerlerinizi bağlayın.
Heveslendiniz di mi?
Bakın, bir işe niyet ettim de, sonucu ne olur, bilemem.
Ortaya dökülenin dedikodu özelliği var mıdır, yok mudur?
Kime göre öyledir de, kime göre laf kıtlığında asmalar budayımdır. Bakıcaaz artık!

Konu şu:
Yıllardır, ama, yıllardır hasbelkader yan yana geldiğim -bakın dikkatinizi çekerim bir arada olduğum demiyorum- bir şahıs vardır.
"Şahıs" diye tanımlamama bakarak, kendisi hakkındaki deriiin hislerime da vakıf oldunuz, bu arada.
Neyse işte, bu kişi, çok konuşur. Bakın, bu "çok konuşma" fiilini açıklamamın bir yolu yok. Vaktin birinde bir dost tanımlamıştı; "vokal anestezi yapıyor" diye. O derecede yani!

Konuşma, kendisi için bir varoluş biçimidir. Karşısına bir insan çıktığında, ağzını açmadan duramaz. Asıl acayip olanı, bu insanla ilk kez karşılaşmış olsa bile, günlük hayatındaki en mahrem, en karşısındakini ilgilendirmez ayrıntıyı ona anlatabiliyor oluşudur. Bu kadar çok konuşmanın yanı sıra, anlatırken lafını unutmaz, o sırada yan taraftan gelen bir sesle ilgili yorumda bulunur, yanından geçene kaş gözle bir şeyler anlatır, bütün bunları yaparken de serbest çağrışım tekniğiyle daldan dala uçar, uçar, uçar...

Kendisiyle tanıştığım ilk zamanlar, ciddiye alıp anlattıklarını dinlemeye çalışırdım. Sonraları baktım olmuyor, hiç değilse ne söylediğini takip edeyim, dedim. Sonra sonra, o da tahammül kaldırmaz hale geldi ve artık sadece otomatik pilota takıp dinlermiş gibi yapıp, arada yakaladığım şifre kelimeler yardımıyla durumu idare eder oldum.

Bakın yukarda “lafını unutmaz” dedim ya, dedikodumun konusu bu aslında. (Sanki buraya kadar anlattıklarım dedikodu değilmiş gibi yapıyorum, komik.)
Şimdiye dek ilk kez, geçende lafını unuttu, bizim anestezi üstadı. Hem de ne unutma!
Daha yarım saat önce suratıma bakarak anlattığı ve beni hiç mi hiç ilgilendirmeyen, kendi gündelik hayatına ait bir ayrıntıyı, aynen, hem de aynı kelime ve cümlelerle bana yine suratıma bakarak anlattı.
Ben de, domuz gibi durdum, suratına baka baka dinledim; “ha şimdi hatırlar bana bunu anlattığını, ha şimdi” diye içimden geçirerek.
Acayip şey! Hatırlamadı.

Şimdi, bu nasıl şey derseniz? Bilemem.
Ben bu durumdan bir nev’i “intikam almış” gibi bir zevk duydum.
Onca senenin, dır dır dırını dinlemiş olmanın sıkıntısını içimde soğutan bir intikam.

Oh olsun!


P.S.
Gördünüz di mi?
"Forever happy" filan değilim.

.