YERİNE GEÇMEK

Ergen oğlumu ve kızımı büyütürken, destek arıyorum zaman zaman.
Her ikisinin okullarında düzenlenen veli seminerlerini kaçırmamaya çalışıyorum, destek bulacağım düşüncesiyle.
Geçen hafta okulda gittiğim grup çalışmasında, çalışmayı yöneten rehber öğretmen, bizi ayağa kaldırdı ve biraz yürütüp, oturduğumuz sandalyelerden başkasına oturmamızı istedi. Sonra da, "şimdi çocuğunuzun yerine geçin" dedi, "onun gibi davranıp, onun gibi düşünün ve bize kendinizi tanıtın" .
Düşünüp hazırlanmamız için verilen bir kaç dakikanın sonunda, hazır olanlar yavaş yavaş çocukları olup, kendilerini anlatmaya başladılar.

Ben, oğlumun yerine geçebilmek için, cidden bocaladım. Nasıl düşünüyordur, kendini anlatacakken ne hissediyordur, kendini nasıl tanıtmak ister, bu dünyadaki yerini nasıl görüyordur?
Sonra, farkettim ki, oğlumun bir şey düşünürken yaptığı gibi, parmaklarımla trampet çalmaya, tempo tutmaya başlamışım! Hah, dedim içimden işte bir ipucu yakaladım. Sık sık tekrarladığında "aman oğlum, kes şu tımbırdamayı" eleştirisiyle müdahale ettiğim davranışı bana rehber oldu. 
En azından anladım ki, ergen insanın içinde kopan fırtınalar ve kendini ifade isteği, bizim onları zapt-ı rapta almak isteklerimize rağmen ifade edilmeye muhtaç. Boşa değilmiş o tımbırtılar!  

Galiba, karşımızda olduğunu sandığımız her insanı, her ilişkinin diğer tarafını anlamanın en iyi yolu, kısa bir süreliğine bile olsa, kendimizi tam olarak onun gibi hissetmek, onun yerine geçmek.
Belki de ona karşı bakış açımızı aydınlanmış bulacağız, davranışlarımızı dönüştereceğiz.

Devianart özellikli resim buradan.

.