ÜÇ VOLKAN; ERCİYES, HASANDAĞI, GÜLLÜDAĞ ARASINDA KALAN BÖLGEDİR, KAPADOKYA DEDİKLERİ. NAM-I DİĞER "GÜZEL ATLAR ÜLKESİ"...

Sabah gözümü açtığımda, otobüsümüz bir suyun kenarında yol alıyordu. 

Uyku sersemi düşündüm, "Tuz Gölü olmalı". Hava kapalı, soğuk.

Dün geceyarısı İstanbul'dan yola çıkarken de buz gibiydi. Üstelik otobüsün ısıtma sistemini nasıl çalıştırdılarsa artık,  gece yol boyu üstümde polar ceket ve kışlık montla uyumuştum.

Tuz gölünü, Şereflikoçhisar'ı geçip Aksaray'a ulaştık, kahvaltı yerinde sabah çayı içimizi ısıttı.

O sırada tur yöneticimiz müjdeyi verdi; "otelimize öğleden sonra girebileceğiz". Amanın!

Başa gelen çekilir, hem artık yoldayız. Yolda sürprize hazır olmalı insan.

İlk durağımız Göreme Açıkhava Müzesi.
O üç yanardağın püskürmesiyle oluşan olağanüstü doğa yapısı, binlerce yıldır bu coğrafyada yaşayan insanların yaşamlarını da şekillendirmiş. Ürettiklerini depolamışlar, evlerini kurmuşlar, ibadet yerlerini yapmışlar ve bütün bunlar hep lav kalıntısı kaya toprak karışımlarının içerinde olmuş.
Göreme Açıkhava Müzesi'nde bütün bu yapı birarada görülebiliyor.

Yakınlarda Uçhisar Kalesi var.
Aslında Uçhisar insan eliyle yapılmış bir kale değil, insanlar etrafı rahatça gözetleyebilecekleri o doğa yapılarından birisini kendilerine uygun şekilde kullanıp, bir gözetleme kulesi haline dönüştürmüşler.

Burası Zelve.
O doğal yapılara neden Peribacası dediğimizin açıklaması olacak büyülü şekillerle dolu bir bölge.
Persler, Kapadokya'ya "Güzel Atlar Ülkesi" de diyorlarmış. Atlar tarihe karışmış olmalı, etrafta at sürüleri var mı derseniz, şimdi yok.

Ürgüp civarında olmalıyız.
Değil diyen, bir bilen varsa affınıza sığınırım. Üç gün içinde o kadar çok yer gezdik ve o kadar çok yeni isimi hafızama eklemeye çalıştım ki, karıştırıyor olabilirim.
Bildiğim, bu gördüğünüz oyuklarda  mağaralar, evler, depolar bulunduğu ve daha önce oralarda insanların yaşadığının göstergesi olduğu...

Melendiz nehri vadisindeyiz, yani Ihlara'da.
Burada  göreceğiniz tabanından akan suyun etrafındaki kanyon ve onun doğal güzellikleri değil, sadece.
Ayrıca 4. yüzyılda buraya yerleşmiş insanların yaptıkları, kayalara oyulmuş kiliseler de görülecek yerlerden.

 Narlıgöl krater gölü burası, 70 metre derinliğinde ve 2500 metrekare alanı var.
Jeotermal üretim yapılacak bir bölgede ve bir kaplıca oteli inşaatının yanı başında.

Çamuru ile ünlü Avanos'tayız.
Çamur derken, dünyaca ünlü seramiklerin üretiminin yapılacağı toprağı kastediyorum, tabii ki.
Ayak tezgahıyla on dakika içinde kapaklı bir şekerlik yapıyor usta. Hayranlıkla seyredilecek bir el becerisi ve maharetle...

Avanos'ta bir restaurant.
Dışardan baktığınızda, öyle eski bir höyüğün girişiymiş gibi duran yer, aslında koskocaman bir kapalı alan. İçinde nerdeyse bir anfiteather yapısında ve büyüklüğünde bir restaurant var.
Gündüzleri, aşçıbaşı merasimle yöreye  özgü testi kebabının testisini kırıyor. Akşamları ortadaki alanda folklör ekipleri, göbek dansçıları turistleri oyunlarıyla mest ediyor.

"Kayaların içine oyulmuş mekanlara girip çıkmaya alıştık nasılsa, yeraltı şehrine de gireriz ne olacak!" demiştim ve o hızla Derinkuyu yeraltı şehrine girdim.
Başlangıçta herkesi uyarıyorlar tansiyon, kalp, astım rahatsızlığı olanlar varsa girmesin diye. Ben, bunun sıradan bir uyarı olduğunu düşünmüştüm. Size söyleyeyim hiç şakası yok! Sahiden diri diri yerin altında kalmak hiç hoş bir duygu değil. Merakımdan bir kez girdim, bir daha denemem.

Burası havadar, merak etmeyin.
Şimdi Hacıbektaş'tayız, Hacı Bektaşı Veli'nin dergahında. Gördüğünüz ağaçla ilgili bir efsane anlatılıyor, 727 sene önce Horasan'dan yola çıkan Hacı Bektaşı Veli'ye yol gösteren dut ağacıymış, o. Ve hâlâ meyve veriyormuş, kıpkırmızı, sulu...

Kapadokya'ya geldiğimizi Tuz gölü haber vermişti, sonra başka bir suyun vadisindeki kanyonda yürümüş, bir kraterin yuvasındaki şifalı suyu seyretmiştik.
Kızılırmak'ı unutmak olur mu? Avanos'a gidip gelirken üzerinden geçtiğimiz, yanısıra gittiğimiz Kızılırmak'ı...

Gelecek defaya kadar, hoşçakalın Peribacaları.