Baharı karşılamaya adaya gittim

Birkaç gündür ağaç dallarında gözüm, hava ısındıkça dallardaki pıtraklar deli gibi çoğalıyor. Ha deyince hepsi birden açılıverecekler, bahar yola çıkmış geliyor dostlar. 

 

Dün gecenin ortasında uyanıverip, sessizliğin içinde kalbimin çırpıntısını duyunca karar verdim "benim yarın bir havalanmam gerek, ruhumu ve bedenimi güneşe çıkarmalıyım".

Sabah güneşi görünce mutlu oldum, ufak tefek bir şeyler atıştırıp bir bardak çay içip dışarı çıkmaya hazırlandım. 

Derken  instagramdaki kuş gözlemcilerinden birinin notunu gördüm, "kafanızı havaya kaldırın, dünden beri leylekler İstanbul üzerinden uçuyorlar". O zaman marteniçkamı da alayım, leylek görürsem, bahar dalına asarım.

Sahile doğru yürürken, motor saatlerini kontrol ettim, 10:30'daki Büyükada-Heybeliada seferine yetişirsem yolda dayımı ararım, evdeyseler onları da görmüş olurum. Yaşasın adaya gidiyorum!

Motor,  oldukça erken saatte olmasına rağmen, havanın güzelliğinin de etkisiyle olsa gerek, artık klasikleşen Büyükada yolcusuyla doluydu. 

İçerisi kalabalıktı ve "turistler"in epeyce çok kısmı maskesizdi. Üst güverte rüzgarlı geldi, alt arka güvertede durup denizi seyrettim bir süre. Üşüyünce içeri girip kuytu bir köşede oturdum.

Tahmin ettiğim gibi ahalinin dörtte üçü Büyükada'da indiler, birkaç kişi Heybeliada'ya gitmek üzere bindi. 

Yukarıdaki fotoğrafı dayımla konuşup bir ziyaret için anakaraya gittiklerini, vapurda olduklarını  öğrendikten az sonra çektim. Hiç demedim, motordayım, size de uğrayacaktım, hafta içi uygun olursa gelirim dedim, konuyu kapattım.

Adadaki yürüyüşüme, sanki dayımlara gidiyormuş içgüdüsüyle başlamışım, ayakların da bedenden ayrı alışkanlıkları oluyor. 

İlk niyetim, Ruhban Okulu tarafına gitmekti ya, madem bu tarafa yöneldim devam edeyim bari. Terki Dünya Manastırı'ndan manzara bakarım, ben de.

Yukarıdaki ev eski Halki Palas binasından biraz sonra gözüme çarptı. Mimozası capcanlıydı ve çatısının yosunlarıyla mimozanın sarısı tam uyumluydu.

Gerçekte, Heybeliada'nın evleri diyelim Büyükada'nın meşhur evleri, köşkleri kadar gösterişli değil. Çok daha mütevaziler pek çoğu. Özellikle merkeze yakın olanlar, pek köşk sayılmazlar, çoğunlukla bitişik ve daha küçük yapılar bunlar.

Daha büyükçe ve eski olanları genellikle ikiz ev şeklinde inşa edilmişler. 

Bu evin ikinci kat balkon kapılı balkonsuz halini görünce, fotoğrafını çekmeden edemedim. O balkon hiç mi yoktu acaba? Öyleyse, o kapı ne için yapıldı?

 

İskeleden Terki Dünya Manastırı yolu yaklaşık 40 dakika kadar sürüyor.

Önce sağ tarafınızda Kaşık adası ve onun arkasında Burgazada olacak şekilde tırmanılıyor.

Geçmiş senelerde bu tarihten onbeş gün öncesinde bile bütün baharlar açmış olurdu, bu sene ancak başlamışlar.

Fotoğrafta sağ ortada ağaçların arasından Burgazada'nın ucu minicik gözüküyor.

Kuş sesleri dinlerek tırmanmaya devam edip, bir kısa viraj aldıktan sonra geldik işte. 

Sol alt köşede Heybeliada'nın güzelim Çam Limanı'nın denize açıldığı nokta, karşımızda Büyükada uzanıyor.

Terki Dünya Manastırı'nın Ruhban Okulu'na benzer görkemli bir hali yok, oldukça kendi halinde, ancak önündeki deniz nefis duruyor. Tam inzivaya çekilecek yer, dünyayla bağlantınız kesilse umrunuzda olmaz.

Dönüş yolunda, insan kalabalığı artmaya başladı. Tam zamanında gelmişim ve döneceğim diye düşündüm.

Ağaçların arasından yürürken yine kuş cıvıltılarını, şakımalarını dinliyorum, arada başımı kaldırıp "kim bu öten" araştırması yapıyorum, ama kuşların  pek azını görebiliyorum.

Derken, dudaklarımdan bir sevinç çığlığı çıkıyor, işte oradalar! Leylekler! Kafam havada, çamların arasından yukarıdan geçişlerine bakıyorum. Sanırım sürünün sonuna yetiştim, kısa sürede bittiler, eh buna da şükür.

O zaman, yapılacak bir görevim var: Merkeze yaklaşırken, gelirken gördüğüm çok güzel çiçek açmış ağacın dalına C.ciğimin armağanı marteniçkamı asıyorum.

Hoşgeldin bahar, güzelliklerin daim olsun.