Karda Ayak Sesleri

Geceden karar vermiştim, sabah erken uyanıp yürüyecektim. Akşam kar başladıktan sonra sokağa çıkanlara,  bomboş sokaklarda kar topu oynayanlara, yürüyenlere imrenerek bakmıştım. 

Sabah onlar uyurken attım kendimi dışarı, kimsesiz sokakların keyfini çıkardım, yürüdüm yürüdüm...

Erkendi daha, yeni uyanmıştım, belediyenin kar temizleme aracının homurtulu sesini duydum, sokağın ortasındaki karları önüne katıp silip geçti, kaldırımlara dokunan olmadı.

Saat dokuzu az geçiyor, sokakta yürüyen tek tük; köpek gezdiren bir iki kişi var, belki bir ikisi de markete, fırına gidiyor, o kadar.

Karda ayak seslerimi dinleyerek yürüyorum, başka ses yok. Kalın tabanlı botlarımla attığım her adımda dün geceden kalan kara ilk basan insan izini bırakıyorum. Aralarda bir kaç kuş ve kedi köpek ayak izi görüyorum.

Aman! Uyuyun siz! Yatak sıcaktır şimdi, rüyanızda karda yürümek keyfi görüyorsunuzdur, arada selfie çekmeyi unutmayın. Sokaklar bana kalsın, yürüyeyim.

Kızım dün sormuştu ya "efsane 87 kışı döndü mü", sahi nasıldı o günler?

Ona sorarsan pek mutlu değil, o sıralar. Bir seneden fazla zamandır kalbini hoplatan, ne zaman elimi tutar diye beklediğinin sözü "seninle ilgili olarak bencilce düşünmüyorum" olmuş. Hayal kırıklığı ve kızgınlık dönüşmüş, zamanla hüzünlü anılar bir kenara itilmiş, derken karar verilmiş, kendi bilir.

Kış geçiyor, arkadaşlarla konsere gidiliyor, gezilip tozuluyor, küçük flörtler var, çekememezlikler eksik değil, samimi bir arkadaşın "arkadaşlığa sığmadığı" düşünülen davranışlarının kırıcı oluşu, yakından tanınan bir gencin intiharının verdiği korkunç acı, bir arkadaşla dostluğa dönüşecek yakınlaşmalar... 

"İşte, tam bu sırada kış en koyu ve güzel şekliyle, hem de tam "artık bahar gelir" diye düşündüğümüz Mart başında kar, kar, kar, kar  olarak geldi, tüm yaşantımızın baş köşesine yerleşti. 3 Mart 1987 gecesi başlayan kar yağışı, neredeyse aralıksız bir hafta devam etti.

Yıllardır İstanbul böyle kış görmemiş, ben hayatımda ilk kez böyle kış gördüm. İlk gün işten eve dönerken belediye otobüsünde altı saat kaldım. 

Sonraki günlerde aşırı  kar yağışı ve buzlanma nedeniyle hiç kimse yerinden kıpırdayamadı, konserler, spor karşılaşmaları, duruşmalar iptal edildi, işe gidemedik. Bir haftanın sonunda ilk kez, askere gitmeye karar verdiğini söyleyen A.'nın evindeki veda partisine gitmek üzere sokağa çıktım."

Sonuçta, A. o sene askere gidemedi, on günün sonunda kar hüküm sürmekten vazgeçti, kış bitti, bahar kendini göstermeye başladı,  Nisan geldi, erguvanlar açtı, İstanbul Sinema Günleri başladı, ormanda yürüyüşe gidildi, Kavaklar'a vapur sefası yapıldı.

Derken öyle bir ilkyaz geldi ki, altı ay önce onu hasretiyle delirten,  bir öğlen vakti onu ve öbürünü elele İstiklal Caddesinin başında gördüğünde ağzı açık bakakaldı, diğer ikisi ona selam verip geçti gitti.

Caddeye kadar inme ve sokak simidi alma planımı revize ettim; oralar daha kalabalıktır, karlara basılmıştır, iyisi mi mahalle tenhayken keyfini çıkarayım. Simidi minibüs caddesindeki buraların en eski ve bilinen fırınından alıveririm, iyi onlarınki de. 

Aşağıdaki küçük parktan geçiyorum, uzun kulaklarını sallayan cocker merakla yanıma geliyor, koşturarak geri dönüyor. Ağaçlardan biraz kar dökülüyor, bir kaç karga hareket halinde, dala konup kalkıyor.

Karda boş sokaklarda yürümek, ayak  seslerimi dinlemek, eve yaklaşırken başlayan karın keyfini biraz daha sürmek için yolu uzatmak uğruna eve sekizler çizerek dönmek...

Epey çabalasa da henüz efsane1987 kışındaki on günü yakalayamayan, efsane adayı 2022 kışının anıları arasına bunlar yazılsın, şimdilik.