UNUTUŞ MU, NASIL OLABİLİR Kİ?

"Sararıp dökülmeden önce kızaran yapraklar,
Ki onlar,
Şan verdiler ortalığa
Bütün bir sonbahar.

Mevsim dönüp de
Yeniden yeşermeye başlayınca rüzgar,
Çıplağında o atın yine onlar koşacaklar.

O çocuklar
O yapraklar
O şarabi eşkiyalar

Onlar da olmasalar benim gayrı kimim var?"

İşte bu şarkıyı söylemediler ve bir tek bunu söylememiş olmaları içimde kaldı.
Komik şey, bu şarkının adının "Yaprak Dökümü" olduğunu bilmiyordum, o, benim için "Şarabi Eşkiyalar"dı. Yirmi seneden fazla oluyor, bir ayrılığın hüznü bu şarkıya sinmişti, benim için. O hüzünle anımsamama karşın, yine de bu şarkıyı çok severim, çok.
Sonra, bir başka "Yeni Türkü" konserinde sahnenin kenarında durup, bütün Açıkhava seyircisine bakıp, beni bulmaya çalışırken görmüştüm onu. Hüzün bitivermişti.
Yeni Türkü sayesinde diyeceğim, nerdeyse.

Daha önceki bir zamandı; bir yılbaşı gecesi, üniversite öğrencisiyim. Kuzenler biraradayız, alternatif yılbaşı kutlaması yapılıyor, Boğaziçi Üniversitesi'nde. Aile ile yılbaşı kutlamak mı? Aman! Hemen, Hisarüstü'ne gidiliyor.
Geceyarısı eğlence bittikten sonra, kimsenin dağılası yok. Bebek-Hisar arasında, denize tepeden bakan seyir terasında oturuluyor.
Birden güzel bir ses şarkı söylemeye başlıyor. "Gurbete Kaçacağım" imiş, sonradan öğreniyorum. Sese de şarkıya da vuruluyorum.
Yeni Türkü'yle ilk tanışmam o 80 sonrasının ilk özgür yeni yıl kutlamasında oluyor.


Şule'm, "Yeni Türkü" konserine gidelim, diyerek önayak olunca, "peki, tamam" demiştim.
Evet, gidelim. Yeni Türkü konseri, evet. İyi.
O kadar!
Meğer, unutmuşum.
Yeni Türkü şarkılarının bütün hayatımda nasıl da yeri olduğunu, onları nasıl sevdiğimi, bütün bir gençliğimi(zi)n hikayesini bu şarkıların anlattığını, nasıl da derinden etkilenmiş olduğumuzu unutup gitmişim.
Sonra anladım, hatırladım çünkü; şarkılar sahnede çalınır, söylenirken kimisine avaz avaz bağırarak, kimisine içimi çekerek belki, ama, hepsine aynı coşkuyla eşlik edip söylerken, anladım ki, benim bu şarkılar.
Hepsi içime işlemiş, hepsini çok sevmişim.

"Maskeli Balo"yu mu ayıracaksın, "Telli Turna"yı mı, yoksa "Yılmaz Peşrev"i mi diğerinden?
"Ya dışındasın çemberin, ya da içinde yer alacaksın" diyen sözü mü kulak arkası edeceksin, "hiç kimsenin, yağmurun bile, böyle küçük elleri yoktur" diyeni mi?
Peki ya, "istersen hiç başlamasın, bu hikaye eksik kalsın, onca yaraların ardından yeni bir aşk yaratamazsın" veya "olmasa mektubun, yazdıkların olmasa kim inanır senle ayrıldığımıza" dediğinde şarkı, için hüzünle burulmayacak mı?
"Mamak Türküsü" mü daha iyi anlatıyor o acı dolu, baskı yıllarını "Sardunya'ya Ağıt" mı?
Say say bitmiyor; "içindeymişik, yeşilmişik, sazmışık!", "yıllardan sonra, yollardan sonra, ne güzel yanyana olmak", "aşk yeniden, Akdeniz'in tuzu gibi", "bana bir masal anlat baba, içinde İstanbul olsun"...

Otuz yıl üç saate sığdı, sanki.
Bütün eski-yeni "Yeni Türkü"cüler, çalan, söyleyen, söz yazan hepsi oradaydı.
Öyle unutulmaz bir gece oldu ki!

Sevgili Şule'm benden sonra yazmış, bir de bana link vermiş, hiç altta kalamam; ben de ona link veriyorum. Bakın ve çektiği fotoğraflarda sahnedekilere tanık olun.

Burada, konseri izlemiş bir başka bloggerin yazısı var, başka ayrıntı isteyen bir bakabilir.




Yeni Türkü / Yağmurun bile böyle küçük elleri yoktur


Bu da tadımlık, hatırlamalık, öyle...

Onlar söylemedilerse de, biz hızımızı alamadık; konser bittiğinde çıkışa doğru yürürken, Şule hatırlattı, ben eşlik ettim, şarabi eşkiyaları da andık.

.