"4 AY 3 HAFTA 2 GÜN" ve "ALTIN KÜRE"LER

Filmekimi'nde gösterilirken göremedim, kaçırdım.
O gün bu gündür, "4 Ay 3 Hafta 2 Gün"ün oynamaya başlamasını bekliyorum. Neyse, haftasonu sabah ilk iş koşturup gidip seyrettim.

Şu film dağıtıcılarının ve salonların işine akıl erdiremiyorum. Dedektif gibi takip etmezsen, filmleri seyretmek mümkün değil. Tuhaf bir şaşırtma da bu film için yapmışlar. Avrupa filmi olması nedeniyle alışıldığı şekilde İstanbul'un bir-iki eski Beyoğlu, Kadıköy sinemasında oynayacağına, bu defa bir-iki şık alışveriş merkezi sinemasında oynatmayı uygun görmüşler. Bakalım, kimler görecek orada?

Bir kere Avrupa filmi diye kategorize ettim, iyi mi yaptım bilmiyorum da, bir de Demirperde sonrasında eski acıları-yaşantıları anlatan Doğu Avrupa filmi diye bir alt kategori daha açmam gerekiyor, bu durumda.

Film anlatmayı pek bilmiyorum, üstelik çoğu insan "aman konuyu anlatma" diye itiraz eder. Oysa, bana konuyu anlatsalar bile, filmin nasıl anlatıldığını görmeyi daha çok önemserim. Anlatılanın, beni hangi anda ne ile etkileyeceğini önceden bilemem ki.
Bu filmde de tam bu oldu.

"4 Ay 3 Hafta 2 Gün", zorlu bir konuyu ilginç bir şekilde anlatmayı başaran iyi bir film. Öneririm, görün.
Bunun yanında bazı sahnelerin etkisi daha farklı oldu üzerimde. Otelde geçen sahneleri izlerken, kendimi birden 18 sene öncesinde bir gece zorunlu olarak kaldığım bir Yugoslav otelinde, Belgrad'ta buluverdim.
Bu kadar mı benzer iki otel birbirine; çalışanları, onların müşterilere karşı olan baştansavmacı aynı zamanda dediğim dedikçi memur davranışları, tuhaf kat holleri, aşağıdan gelen müzik sesi, otelde yapılan düğün...
Apartmanlar arasındaki karanlık çamurlu bir avluda futbol oynayan oğlan çocuklarının bir an gözüktüğü sahne ise, "Pal Sokağı'nın Çocukları"nı aklıma düşürdü.
Milliyet Çocuk Kitaplarının üzerine ofset baskı kapak geçirilmiş, küçük boylu, mavi ciltli çocuk kitapları serisinde okumuştum, onu. Oğlan çocuklarıyla ilgili bir öykü olmasına rağmen, o kadar çok sevmiş ve etkilenmiştim ki, defalarca okumuştum.

Nerden nereye...

Geçen sene, sanırım sabaha karşı uyanıp "Altın Küre" ödül törenini izlemiştim, bir güzel. Şurada da yazmıştım.

Heyhat! Bu sene hevesim kursağımda kaldı.
Çünkü, Hollywood'daki yazarlar grevi nedeniyle, grevi destekleyen oyuncular törene katılmayacaklarını açıklayınca, bozguna uğramaktan korkan düzenleme kurulu, ödülverme, konuşma yapma faslını yani işin eğlenceli gösteri tarafını iptal etti.
Ödül alan filmler, oyuncularla ilgili olarak hislerime tercüman olmuş sayılabilecek bir Sevin Okyay yazısı tıklarsanız bu satırda.

Ben, kendi adıma çok beğendiğim "Kefaret" filminin en iyi film seçilmesine ve en iyi film müziği ödülü almasına çok sevindim.
Ayrıca, bu hafta sonu gösterime girecek olan ve merakla beklediğim "Çan ve Kelebek"in en iyi yabancı film seçilmesinden de, hoşnutum.
Hım, bir de en iyi müzikal kadın oyuncusunun yine bayıldığım bir film olan "Kaldırım Serçesi"nin müthiş Piaf'ı Marion Cotillard olmasından da memnunum.
Ha, unutmadan, filmini görmedim ama, en iyi erkek oyuncunun Daniel Day-Lewis olmasına hiç bir itirazım olamaz.

İlgilenenler için tam liste şurada var.




"Çan ve Kelebek" yakında sinemamızda!
("Dalgıç ve Kelebek"miydi yoksa?)