CANINA YANDIĞIM ÜÇ ÇİZGİLİ EŞOFMAN NESNESİ...

Haftanın koşturması ve yorgunluğu üstüne akşam akşam bir de üç çizgili eşofman peşinde koşunca, tepem attı.
Daha ilerisi faşistce yasaklamalar düşünmeye başladım.
Gençlerin kafasını yiyen tüketme alışkanlıklarından girip, bu alışkanlığın zevksizliğe, oradan kültürsüzlüğe dönüşmesine isyandan çıkan cümleler kurup duruyorum, kafamda.
Sanırım, en çok tepemi attıran, çocuğumun bu çarkın bir parçası olduğunu görmek.

Şimdi gelelim tepetasıattırmanesnesine.

Adolf Dassler adında bir Alman, bir vakitler koşucular, futbolcular için ayakkabı yaparmış. Sonra, o ayakkabı işi gelişmiş -ayrıntıyı merak eden internette kısa bir araştırma yapıp tarihçeyi bulur, nasılsa- ve spor malzemesi üretimine dönüşüp, ünü ve piyasası dünyayı tutmuş.

Üretilen nesneleri seveni vardır, dayanıklı, işe yarar bulanı, kullananı vardır. Tam tersi düşüncede ve alışkanlıkta olan bir dolu insan olduğu gibi.

Bu firmanın alameti farika denen, en belirgin simgesi her üretilen nesnesinin bir yerlerine taktığı üç çizgisi.
Bu üç çizgiye sahiplenme işini o kadar abartmışlar ki, Avrupa'daki tasarımcılar isyan etmeye, üç çizgiye konulan ambargonun yaratıcılıklarını kısıtladığını söylemeye başlamışlar.
Neyse, bu onların sorunu.
Benim sorunum, bu efendilerin ürettiği üç çizgili eşofmanların gençler arasında bir giyim tarzı olması ile başladı.
Aşurtman nerde giyilir, kardeşim? (Sulandırmazsam, sinirim tepemi zıplatacak da...)
Başlıca, beden dersinde.
Başka, (biraz ciddileşeyim) salonda, sokakta spor yaparken, yürürken, koşarken.
Hadi, o da olabilir; evde rahat bir kıyafet olarak.
Peki, aşurtmanınızı işe giderken, caddede salınmaya çıkarken, alışverişe çıkmışken, ders dinlemeye okula gitmişken giydiğinizde ne olur?
Bir de üstüne kızların şık şıkırdım kolye, küpe, pür makyaj veya erkeklerin cool bir ceketle filan olduğunu düşünün.
Aman aman, bir de "altın" tabir edilen sarı renkli olanları var ki...

Zevksizlik abidesi!


Evet, herkes istediğini giysin de...

Hayır, işte!
G-i-y-m-e-s-i-n!

Ve fakat, yukardakinin sopası yok.
Sonunda bu akşamüstü olan oldu. Kızımla eşofman almaya çıktık ve kendimi o üç çizgili şeylerden aramak, beğenileni bulamamak, tekrar aramak, en sonunda bulup almak zorunda kalıp, hırlayan bir anne pozisyonunda buluverdim.



Sadece üç çizgi olsa, yine neyse. Kapitalizmin tuzağına düştük deyip geçeceğim.
Bir de aberkrombi çıktı tamamlayıcı olarak, tadından yenmez.
O da arandı, tarandı bulundu.

Sonunda yorgun argın eve dönerken, burnumdan soluyarak attığım "marka bağımlısı olmanın manasızlığı, tüketim tutkusunun zararları" konulu nutuk etkisini göstermiş olmalı.
Biraz önce, uykuya dalmadan önce, "anne, haftaya o yerli malı satan yerdeki eşofmandan alalım" diyen cılız bir ses duydum.

Geçmiş olsun!
Bu alınan eskisin, yenisi sonra alınır.