RUH TAŞI

Bazı insanlar, diğerlerinin hayatını zorlaştırmak için yaşıyorlar sanki.
Attıkları her adımda tatsızlık yaratmaktan zevk alıyorlar.
Kendileriyle barışık olmadıkları/olamadıkları için diğer insanların huzurlu olmasını anlayamıyorlar.
O diğerini mutsuz etmek, en azından huzursuz kılmak için iğnelerini batırıp, canlarını acıtmak doğalmış gibi davranıyorlar.

Bir eski tanıdığım, böyle insanlar için "ruhunda taş var" derdi. Hani, böbrek taşı nasıl azap verir, insan düşürmek ister ama düşüremez ve o taş hiç olmadık bir zamanda yerinden oynayıp acı verir, ya düşer ya düşmez. İşte onun gibi.

Taşlı bir ruh, o taş yerinden oynadıkça kendine acı veriyor, yetmezmiş gibi canının acısıyla çevresini acıtıyor. Bir gün ortalıkta fol yok yumurta yokken, daha doğrusu anlaşılır, bilinebilir neden bulunmazken, hedef gözettikleri masuma karşı, bir yıkım kıyım hareketi başlatıyor.

O zavallı, ağır taşlarla örselenmiş ruhların tek şansı, kendilerini sağaltmaları gerektiğini anlamak.
Yoksa, vay geldi attıkları taşın çarptıklarına...