BABASIZ KIZLAR KULÜBÜ

"................ Şimdi babasız kızlar klübüne bir kız daha katıldı.
İyidir babasız kızlar. İlişki yürütemezler ama hayatı omuzlamayı severler. Şımarıklıkları kendilerinedir.
Sadece, etraflarındaki kızlar babalarına ergenlik dönemlerinde ‘babacım’ dediklerinde özenip gizli gizli yastıklara kafayı gömüp ‘baba’ derler arada bir.
Bu iflah olmaz bir ihtiyaçtır ve bu ihtiyaçlarının faturasını hep anneleri öder.
Babasız kızlar için değil ama babasız kızların anneleri içindir esas zor hayat. Babasız kızlar bunu melankoli ihtiyacını karşılayıp kafa bulmak için kullanırlar ama anneleri hayatı hani o Kurtuluş Savaşı’nda bomba taşıyan köylü kadınları gibi bir iman gücüyle yaşarlar.
Koskoca bir ömrü kızlarını daha iyi bir hayat yaşasın, baba ihtiyacı duymasın diye heba ederler. Annenin hayat yaşayamamasının yükünü taşıyansa yine babasız kızlardır. Bu, boktan bir iştir.
Hiçbir baba, baba da olmak zorunda kalan bir anne kadar baba olamamıştır.
Şimdi biz, papağana ‘baba’ dedirtmemeye gayret ediyoruz. ‘Baba’ lafını ne kadar az duyarsa Ceren, o kadar iyi çünkü. Bunun bir de Babalar Günüsü filan var. Bakalım ne halt edeceğiz... Bu Babalar Günü yarasını 20 yıl içimde gezdirdim.
Şans bu ya, yazdık bütün bunları bir Cumartesi ekine, şimdi kimbilir kimin evinde bir kuşun kafesinin altına serilecek.
Gerçi, hayatın bu saçma sapan anlamsızlığında hiç değilse bir işe yarayacak ya, o bile bir şeydir."

diyor, Ayça Şen.
Üstüne tıkladığınızda tamamını okuyabileceğiniz bu yazı, 10 Mayıs günü Radikal Cumartesi ekinde yayınlandı.

Ayça Şen, yakın arkadaşının genç yaşta ölen kocasını, onun küçücük yaşta babasız kalan kızını anlatmış.

Aslında, her ölüm acı verir. Özellikle ebeveyn kaybı.
Ölen anne olsun baba olsun, geride kalan çocuk kız olsun erkek olsun, ölüm her canlıyı aynı yoksunlukta, zayıflıkta bırakıyor. İnsan yaşı kaç olursa olsun, kendini küçücük hissediyor.

Onun kadar küçük yaşta olmasa da erken bir ölümle kaybettiğimiz babam nedeniyle, anlattıkları beni derinden etkiledi. Önce uzun uzun ağladım, sonra bu duygularını ifade edemeyen varsa, onlara dil olabilsin diye bu yazıyı eklemeye karar verdim.

Böylece, "kuş kafesine serilmiş bir gazete sayfasından" başka bir yerde de göze ilişebilir, okunabilir. "Hayatın saçma sapan anlamsızlığında" daha çok işe yarabilir.
.