İsrail, bombardımana hergün üç saat ara vereceğini açıklamış. Aman aman, ne hoş!
İnsan olduklarını mı hatırlamaya başlıyorlar?
Yoksa dalga mı geçiyorlar.
O üç saat nasıl geçecek?
Umutla mı, umutsuzlukla mı?
Ne zaman yeniden başlayacağının telaşı ve korkusuyla mı?
Ya geceleri?
O üç saat ara, geceleri çocukların tepelerine bomba sallanmasını engelleyecek mi?
Üç saatlik piyango, öyle mi?
Şurada, yaşananları anlatıyor bir anne: http://a-mother-from-gaza.blogspot.com/
.
bende bu haberi dinleyince anı şeleri düşündüm, 3 saatimiz var çocuklar belki bunun sonunda ölen biz olacağız diyip bekleyen annelerin durumlarını, çocukların yüzlerinde ki şaşkınlık ve acıyı hayretler içinde izliyorum! Bu yıl nisan ayında Yunanistan'da uluslararası barış kongresi var, benimde bidirimin kabul edildiğini öğrediğim şu günlerde, hangi ülke neler söyleyecek, doğrusu çok merak ediyorum,ama benim sorularım şimdiden hazır gibi, "bugün burada konuşalanların hiç bir önemi yok,biz burada barışı çocuklara nasıl öğretebilirizi tartışamayız dün o çocuklar ölümle tanışırken biz nerdeydik?"
YanıtlaSilKelebekciğim,
YanıtlaSilHerkes farkında bunun da, bilmezden geliyorlar. :((
Orada yeni kötü tohumlar, düşmanlıklar ekiliyor, an be an. Bunun yanısıra, bir nesil daha kaybediliyor. Ne yazık!